Een van de uitdagingen in mijn leven is niet zozeer actief te zijn maar rustpauzes in te lassen. Het is niet zo moeilijk om druk bezig te zijn, of om die indruk te geven. Ik kan mijn weekschema eivol plannen, en dan nog van alles bedenken dat ik zou kunnen doen mocht ik er de tijd voor hebben.

Af en toe een rustpauze inlassen, zonder het knagend gevoel dat ik iets gemist heb, vind ik veel moeilijker. Terwijl er wel nood aan heb. Als ik dat aangeef, kreeg ik wel eens de vraag ‘waarvan (dan wel)?’. Dan weet ik vaak niet wat gezegd. Want, klinkt dat kritische stemmetje, al die anderen die voortdurend zwoegen, die in hun rustpauze nog een baantje erbij nemen, die weten waarvan ze zou moeten uitrusten. Ik, daarentegen, zou niet meteen een ‘waarvan’ kunnen aangeven, wordt mij wel eens verweten.

Ook al denk ik tegelijk: waarom zou ik me moeten verantwoorden voor zo’n moedig initiatief als een rustpauze nemen? Een rustpauze is niet alleen belangrijk, het is ook ontzettend gezond, nuttig en productief. Het is gezond omdat het mijn lichaam de kans geeft om zich te ontspannen en te herstellen, waardoor ik minder kans heb om de ziekteverzekering te belasten of medische kosten te maken die door de samenleving betaald moeten worden. Het is geeft ook mijn hersenen de kans langer gezond te blijven, waardoor ik vermoedelijk minder snel ‘gaga’ zal worden, en minder snel naar het dure verzorgingstehuis moet. Daarnaast kan een rustpauze ook helpen om energie te doseren en concentratie te herstellen, wat de productiviteit buiten de rustpauzes doet toenemen. En niet in het minst kunnen rustpauzes ook helpen om onhandige handelingen buiten de rustpauze te vermijden, en dus problemen voorkomen.

Ik heb het nog niet laten testen maar het zou me niet verwonderen dat zowel mijn zelfredzaamheid als mijn verdienvermogen veel hoger zou zijn tijdens mijn rustpauzes dan daarbuiten. Rust mag dan misschien wel roesten, maar ik vind de nadruk op steeds weer verder groeien vanuit niet achterop willen raken ook niet bepaald gezond. Alsof aandacht blijven geven aan de vaardigheid en kennis om goed te rusten en op de goede momenten rustpauzes in te lassen geen zeldzaam talent is tegenwoordig.

Misschien wordt het wel tijd dat er in het cultureel gedachtegoed eens nagedacht wordt over een vaste plaats voor het aanleren van vaardigheden en kennis rond goed rusten. En nu is het dan tijd voor een verdiende rustpauze, van al dat gedoe hier. Bedien u wat mij betreft ook van een welverdiende rustpauze. Even de ogen dicht, in – en uitademen, uw denkbeeldige of werkelijke huisdier aandacht geven, en dan weer langzaam, voorzichtig weer op gang.