Ik ben Tom, een autistische man, gehuwd met Sarah, en vader van 2 kinderen, Jan en Josephine, roepnaam Josje.

Als kind was ik anders dan de meeste kinderen van mijn leeftijd. Ik vond het moeilijk om hen te begrijpen en met hen om te gaan, zowel op sociaal vlak als op vlak van begrijpen van hun emoties. Op mijn zes jaar kregen mijn ouders het nieuws te horen van mijn diagnose autisme. Ze waren weliswaar van slag maar ze zorgden er al meteen voor dat ik de juiste ondersteuning kreeg (en bleef krijgen) om mijn sociale vaardigheden te ontwikkelen, om mijn interesses en hobby’s uit te oefenen en om mezelf en mijn autisme beter te leren kennen.

Gaandeweg leerde ik hoe ik op een doelgerichte en passende manier kon communiceren en hoe ik diverse soorten relaties kon opbouwen en onderhouden met anderen. Op mijn twintigste ontmoette ik Sarah, een bloedmooie en lieve vrouw die samen met mij studeerde in de richting theoretische Theologie en Godsdienst.

Sarah zag er niet alleen geweldig uit, ze zag ook echt wie ik was, en werd op slag verliefd op mij. Ik vond het eerst best wel raar wat er gebeurde, maar na een tijdje kreeg ik ook vreemde gevoelens in mijn hoofd en buik. Het leek eerst of ik de griep had, maar Sarah legde me lachend uit dat dat verliefdheid was en ik het moest toelaten.

Een paar jaar later besloten Sarah en ik te huwen op een romantisch verlaten eiland in de Stille Oceaan. Dat liep niet meteen van een leien dakje. De boot die ons zou komen halen na onze huwelijksnacht werd per ongeluk tot zinken gebracht door een verdwaalde Noord-Koreaanse torpedo. We zagen het letterlijk gebeuren vanuit onze hut op het strand. Daar zaten we dan, twee weken afgesloten van de wereld. Gelukkig met voldoende voedsel en drank, maar moederziel alleen.

Uiteindelijk werden we toch opgepikt. Misschien heeft ons dat dichter bij elkaar gebracht, en ons elkaar nog beter leren kennen. Tijdens die twee weken konden we immers over van alles en nog wat praten, en ook zien hoe we het met elkaar konden uithouden. We begonnen het ook te hebben over kinderen. Hoewel ik me daarover een beetje zorgen maakte, zowel om het overdragen van autisme als over mijn kwaliteiten als vader, waren we zo vertrouwd geraakt met elkaar dat we uiteindelijk besloten het te proberen. Ook al hadden we van het Centrum voor Menselijke Erfelijkheid te horen gekregen dat we het beter niet deden.

We kregen uiteindelijk een gezonde tweeling, Jan en Josje. Hoewel ik het vaderschap nog steeds een uitdaging vind, vinden zowel Sarah als mijn moeder en schoonouders dat ik een geweldige vader ben. Het lukt in elk geval om met mijn kinderen goed te communiceren en hen min of meer te begrijpen, zelfs als ze overstuur zijn of zich anders gedragen dan ik gewoon ben van hen.

Ik hoef het natuurlijk niet alleen te doen. Ik heb zowel steun van mijn vrouw en kinderen en een goede autismecoach, en stel mijn rol als echtgenoot en vader als prioriteit, boven verwachting van mijn werkgever om overal aanwezig en altijd bereikbaar te zijn. Daarvoor is mijn vrouw en het geluk van mijn kinderen me veel te kostbaar.