Enkele jaren geleden was ik op weg naar de supermarkt. Op een gegeven moment zag ik een cameraploeg van een bekend televisieprogramma. Ze spraken mensen aan en vroegen wat het eerste in hen opkwam. Ik voelde me ongemakkelijk en wilde, zoals ik meestal doe, een andere route nemen dan gewoonlijk, om de televisiemensen te ontwijken. Maar toen zag ik een oudere vrouw met haar trolley tegen de vlakte gaan. Ik aarzelde even, omdat het vaak gebeurt dat mensen die ik wil helpen mij wegduwen. Toch besloot ik dit keer toch haar te vragen of ze hulp nodig had.

Ik benaderde haar, en op het eerste gezicht had ze geen pretentieuze blik. Ze keek me aan en zei dat ze niet wist wat ze moest zeggen. Ik glimlachte naar haar en vertelde haar dat het oké was, dat we allemaal weleens moeite hebben om ons evenwicht. ‘Ik heb nochtans de valpreventie gevolgd. En toch nog vallen, dwaas kieken dat ik ben’, stamelde ze. Ze werd plots rood van schaamte en toen besefte ik dat de cameraploeg tot bij ons was gekomen. ‘Wat ongewoon dat u de tijd neemt om deze vrouw te helpen. Wat dreef u daartoe?’, sprak de bekende reporter mij toe, en hield meteen de micro onder mijn neus. Toen keek ik naar de camera en dacht na over wat ik zou zeggen als ik werd gevraagd. Uiteindelijk antwoordde ik dat vriendelijkheid het eerste was wat in mij opkwam.

De cameraploeg was verrast en de presentator stelde me nog enkele vragen. Ik vertelde hem dat ik een autistische man was en dat vriendelijkheid voor mij een belangrijke deugd was, omdat het me een gevoel van veiligheid gaf. Ik deelde mijn ervaringen en hoe ik altijd op zoek ben naar vriendelijkheid en begrip in de wereld.

Toen het interview ten einde liep, bedankte de presentator me en voelde ik me trots en voldaan. Het was een onverwachte ontmoeting en hoewel ik me in eerste instantie ongemakkelijk voelde, ben ik blij dat ik de vrouw heb kunnen helpen en mijn stem heb kunnen laten horen. Ik ben weliswaar soms een brombeer, die zich afsluit van aandacht, zeker van op televisie komen. Tegelijk schrik ik vaak terug om mensen te helpen, uit vrees dat het wel eens een valstrik zou kunnen zijn.

Toch vind ik het ook belangrijk om vriendelijk te zijn en open te staan voor nieuwe ervaringen. Zelfs als die soms ongemakkelijk zijn. Uiteindelijk is het beeldmateriaal niet gebruikt. Ik bleek niet beeldgevoelig genoeg. Er waren vast nog meer mensen met een schitterend verhaal en een fotogeniek gezicht. Ik kan niet zeggen dat ik er rouwig om was dat het niet uitgezonden werd. Ik was vooral blij dat ik de oudere vrouw had geholpen, en ook nog een behoorlijk antwoord had gegeven. Kortom: die dag leerde ik dat vriendelijkheid en begrip van anderen zowel kunnen helpen om elkaar te leren kennen en te accepteren en ook nog eens erin slagen om niet op televisie te komen.