Op een dag vertrekt een man op pad om de liefste uit zijn dromen wakker te kussen. Dat is de missie van onze man. Veel weten we niet over hem. Dat hij iemand is tegen wie nog geen officiële klacht is ingediend. En uit zijn centraal dossier bij de overheid blijkt hij, in de moderne zin van een ouderwetse term, een heilige te zijn.

Maar nu vertrekt hij dus. Om zijn liefste wakker te kussen. Zonder te weten waar ze woont. Zonder te weten waarom hij haar wakker wil kussen. Evenmin weet hij wat wakker worden precies betekent. Want over welk soort ontwaken gaat het hier eigenlijk? Uit de slaap, de sluimering, de onwetendheid, de onmondigheid? En wie zal wie wakker kussen? Wordt zij wakker gekust door hem of andersom?

Honderd manieren om een vrouw te wekken

Wat hem te wachten staat als hij aan haar bed geknield zit, weet hij niet. Er zijn zoveel manieren om te kussen. Hoewel hij redelijk zeker is dat hij goed kan kussen. Dat is hem tenminste al gezegd. Of het nu een hand -, wang -, lip – of tongkus is.

Ook wat er gebeurt als zij ontwaakt, durft hij niet te voorspellen. Misschien wil ze niet wakker gekust worden. Misschien zal hij het verkeerd aanpakken. Er zouden immers wel honderd manieren zijn om een vrouw te wekken. Al moet je natuurlijk oppassen met generalisatie.

Dat staat tenminste in de eerste Kleine Encyclopédie van het Vrouwen Wekken (eerste druk, 1844). Vertaald uit het Engels en aanbevolen door Queen Victoria zelve en het hoofd van de pedagogische commissie voor volksverheffende lectuur. Uit het exemplaar in mijn bibliotheek blijkt het een van de acht werkjes uit een reeks rond etiquette. In dezelfde reeks zijn verschenen: ‘kinderen wekken’, ‘idioten wekken’, ‘dieren wekken’ en ‘dronkaards wekken’.

Het kan dus op meer dan één manier. Door gewoon een tikje op de schouder. Even strelen door het haar. Zachtjes of iets harder door elkaar geschud. Met een nat washandje, een ijsblokje op de wang, met de natte neus of tong van een huisdier. Of met de gitaar of een ochtendserenade aan bed. Of een eigen interpretatie van de evergreen ‘goeie morgen, morgen’ van de fantastische Nicole en Hugo.

Of met de Wake Up Light … ‘die unieke combinatie van licht en geluid om u op een rustige en natuurlijke manier te wekken, zodat u prettig aan de nieuwe dag begint’. Of misschien wil ze geroepen worden, van onderaan de trap: ‘schat, wakker worden, ik ben het, Jouw Man met de Kus.’

Geschrokken van het initiatief

Op het eerste moment schrikt hij wel van zijn initiatief. Gewoonlijk blijft hij bij zijn routine. Opstaan, ochtendritueel, middagritueel, avondritueel, gaan slapen en tussenin de tijd verdelen tussen proberen de wereld te redden en creëren. Om een of andere reden is het nu tijd voor een buitengewoon initiatief: haar wakker maken.

Maar misschien is ze al wakker. Misschien slaapt ze ook gewoon door. Misschien wil ze wel niets met hem te maken hebben. Als ze vindt dat hij een overdosis macho gif in zich heeft om niet uit zijn strot te krijgen wat zijn hart hem ingeeft maar waar zijn hersens bang voor zijn. Of misschien denkt ze wel dat hij van haar houd maar de betekenis daarvan niet aankon.

Hoewel … het zou ook best kunnen dat zij wel iets voelt voor een geblokkeerde, verintellectualiseerde, perfectionistische gemankeerde man als hij. Die veel van zijn woorden bij anderen haalt maar zijn gevoelens van diep binnen zichzelf. Wat bij de meeste mensen net andersom lijkt.

Is het initiatief dan wel de moeite waard? Een zorgvuldige analyse van kosten en baten dringt zich op. Een kolfje naar zijn hand, als specialist kostencalculatie en risicoberekening. De kans dat zijn expeditie slaagt is ondermaats. Kou, honger, dorst, hitte, regen, levensbedreigende situaties, neurotypicals, psychiaters op de loer onderweg … het is niet min.

Moeten huwen na de kus … ?

Bovendien zal hij haar, zo wil de legende, moeten huwen vlak na de kus. Dat betekent samen wonen. Misschien is ze wel zo gek onder één dak te willen. Of zelfs een feest en een ceremonie te willen? Een trouwjurk, een maaltijd met veel genodigden, veel romantisch gedoe, en een huwelijksreis …

Bij die gedachte wil hij al meteen zijn initiatief om haar wakker te kussen afblazen. Maar alles is al gepland, de huishoudster is mee om de lakens te verversen, de time-timer is al aan het lopen, alle mogelijke scenario’s zijn al klaar …

Ach … als het niet meevalt, valt ’t misschien wel tegen

Ach, misschien draait ze zich eens om, murmelt iets wat hij niet verstaat en moet hij weer naar huis. Onverrichter zake. Alleen. Of vraagt ze hem, in het andere geval, bij haar in bed te komen. Om hem te beminnen. Ik bespaar u de beeldende beschrijving van de stomende liefdesscène ‘à l’autiste’.

Ach, misschien ook niet. Er is wel meer tussen man en vrouw in bed dan beminnen. Zeker als je al die tijd geslapen hebt in afwachting van de komst van een man. Zeker als je al die tijd op stap bent geweest om je vrouw wakker te kussen. Misschien willen ze elkaar eerst leren kennen. Of, andersom, vechten ze slag om slinger.

Samen in slaap … tot ze god en godin zijn

Het zou ook best kunnen dat ze allebei in slaap vallen. In een honderd jaar durende slaap. In elkaar armen. Innige omhelzing; Een laatste zoete gil. In pas ververste lakens, huid aan huid. Wie zal hen dan wakker kussen?

Misschien blijven ze gewoon slapen en worden ze goden? Want, zo wil de legende, als je maar lang genoeg slaapt, met je geliefde naast je, ga je niet dood, want liefde doet leven. En na lang genoeg slapen wordt je dan uiteindelijk een god en godin. Of een engel.

Kan je wel van iemand houden die je nog niet gezien hebt?

Nog maar net vertrokken, vraagt hij zich af hoe hij van haar kan houden als hij haar nog niet heeft gezien? Hoe kan hij weten of ze lief is? Ze komt wel in zijn dromen voor en hij houdt wel van haar, maar wat betekent dat? Hoewel, wat betekent iemand zien? Zoveel mensen gaan op zoek naar iemand die ze nog nooit gezien hebben. Liefde is immers niet te plannen.

Anderen geven zich bloot aan iemand die ze gezien hebben maar niet kennen. En bovendien, wat is dat iemand kennen? Sommige mensen menen dat een bloedband, een familienaam, een samenlevingsovereenkomst, of vijf of zelfs dertig jaar onder één dak leven volstaat om iemand te kennen. Dat is onzin, want iemand kennen is niet zo eenvoudig.

Gek van statistiek

Het enige wat de man weet is dat hij op weg moet om zijn liefste wakker te kussen. Dat gevoel is er nu eenmaal. En daarvoor moet hij alles opgeven. Je zou het een dwang kunnen noemen, een manische episode, misschien wel een fugue. Hij belooft er aan te denken als hij onderweg is.

Voor zijn tocht geeft hij zichzelf één jaar. 365 dagen. Afgerond naar boven 525.949 minuten. Afgerond 31.556.926 seconden.

Vermits hij gek is op statistiek, houdt hij elke dag nauwkeurig alles bij. Aantal stappen, afgelegde afstand, snelheid, transpiratie, gewicht, hartslag, bloeddruk, temperatuur van het lichaam en van de omgeving, uitgegeven geld, samenstelling urine en bloed, stoffen in genuttigd voedsel en drank …

Maar liefst twintig indicatoren. ’s Avonds op zijn laptop maakt hij daar berekeningen mee, tovert grafieken en probeert trends te ontdekken, die hem voorbereiden op morgen. Alles draait om voorbereiding bij onze man. Meestal voorbereiding op het ergste. Van zijn vrouw en kinderen verwacht hij niet dat ze hem hierin volgen. Getallen, dat is toch vooral een mannenzaak, vindt hij.

Verhalen onderweg

Vlak voor het slapen, voor zijn slaapritueel (dat bestaat uit 7 gewoontes in strikte volgorde), schrijft hij af en toe ook over de gebeurtenissen in de loop van het jaar dat hij op tocht is om zijn geliefde wakker te kussen. Wat er allemaal niet gebeurt dat jaar. Er zijn verhalen genoeg te vertellen. De meeste blijven veilig weggeborgen.

Onderweg hoort de man echter veel verhalen over zijn geliefde. Over een tandeloze grijsaard die de geliefde bewaakt en liever in slaap wiegt dan haar op pad te laten gaan. Over een modern meid met ongeduld, overspannen verwachtingen en romantische roekeloosheid. Over een draak en een toren, een gracht en bloedhonden.

Zal onze dochter gelukkiger zijn als zij wakker wordt?

Meestal is de crux dat de mensen in haar omgeving niet willen dat ze wakker wordt. Alleen in hun burcht is zij veilig. ‘Onze dochter zal niet gelukkiger zijn als ze wakker wordt’, klinkt het.

Zij associëren geluk immers met vredig slapen, af en toe wakker worden om geld te verdienen bij een of andere pachter binnen de muren, daarvan recupereren en niet te veel risico’s nemen. Zeker niet in contact komen met mannen die dwangmatig op zoek gaan naar de liefde van hun dromen. In plaats van zoals alle andere mannen te werken om een burcht te bouwen. En Lord of the Manor te worden. Zoals het een echte man betaamt.

Maar onze man is van een andere wereld, waarin hij niet opgevoed is om burchten te bouwen. Evenmin om zich iets te laten zeggen door ouders van zijn geliefde. Toch niet als het gaat over de liefde.

Elke dag een brief …

In zijn wereld, onderweg in het leven, schrijft hij elke dag een brief aan haar. In zijn tas heeft hij een riem papier, zijn beste pen, duurzame inkt, waterdichte en vuurvaste enveloppen, en honderd magische postzegels die elke brief automatisch doen aankomen.

Hoewel ’t helemaal niet zeker is dat de brieven besteld worden. Omdat de afzender niet zou bestaan. Omdat zijn liefste al wakker is gekust door een ander. Omdat haar lakeien, haar bewakers weigeren de brieven te bewaren. Of omdat de brieven worden geopend en gelezen. Soms gaan ze heimelijk op zoek naar wat niet naar hen komt. Af en toe krijgt de man zelfs een brief van haar lakeien. Die verticaal geklasseerd worden.

Wel meer aan zijn hoofd van voorbijgestreefde sociale etiquette

Onderweg is er wel meer dat hij aan het hoofd heeft dan voorbijgestreefde sociale etiquette.

Om te beginnen het weer en de natuur. Glooiende hellingen, bruggen, binnenzeeën, duiven, de wind in de rozenhagen, het donker, dikke mist … het valt niet mee om op het juiste spoor te blijven.

Wat hem nog het meest ontspoort, is zijn gerede twijfel. Met al de kennis die hij heeft opgedaan, alle boeken gelezen, alle verschillende technieken van bestuderen en begrijpen, is het dan wel logisch om te geloven dat ze bestaat, die geliefde?

De weg van het verlangen … ligt in slechte staat

De weg van het verlangen is immers niet eenvoudig. Af en toe is er ook enige verbijstering. Over welk nieuws er nu weer komt aangewaaid. Voorts is er uiteraard ook de nodige eenzaamheid. Buitengewoon, buitensporig, uitzinnig, uitzonderlijk, ongehoord, verschrikkelijk. Al valt ’t al bij al nog mee.

Om nog maar te zwijgen van over de toestand van die weg. Onbegaanbaar soms. Zonder enige mobiliteitsvisie. Nog beroerder dan de autowegen in dit land. Met putten om je voeten te verzwikken, gesneuvelde mannen op weg naar hun geliefde, hinderlagen, verlokkingen, zwaarlijvigheid, stress, en moeders om te waarschuwen dat het verkeerd zal aflopen.

Tot hij bij haar komt …

Onderweg is de man eerder een ontdekkingsreiziger, op zoek naar het geheimzinnige niets.

Tot hij bij haar komt. Exact nonchalant. Minutieus onverschillig. Uiterst nauwkeurig. Op dat moment ontstaat voor zijn geliefde, zijn prinses een nieuw leven. Geen leven van het ophalen van schouders en knikken van ja en nee. Eerder een leven als een eindige reeks onhandig creatieve handelingen en logisch beredeneerde keuzes.

Met één passionele kus verandert dat. Onweerstaanbaar. Voor de dag van morgen. Aandoenlijk toch … zo’n verre prins en een pas ontwaakte prinses. Tot dan duurde de tijd eindeloos. Daarna lijkt het altijd nu te zijn.

Geïnspireerd door ‘Brieven aan Doornroosje’ van Toon Tellegen