Ook wij probeerden onze zoon kunst aan te bieden, zowel volkse als culturele, maar we betaalden er wel eerlijk voor. Waarom heb ik aan Jan Fabre nooit een schelleke hesp gevraagd, want ook dat vond Lander zo prachtig.

Waarom vroegen we Toots Thielemans nooit om een nummer te componeren voor onze muziekminnende zoon met autisme? Domme, stomme ouders die we toch zijn …

Waarom hebben we al die goedbedoelende kunstenaars geen cadeau gevraagd voor onze zoon, alsof hij de enige ter wereld is met deze aandoening en belangstelling in kunst? Met als aanhef: er was eens … een (één) jongen met autisme.

Tja, we hebben nochtans een goede verzekeringsagent, maar om een schelleke rauwe ham te verzekeren?

Och ja, wat is kunst eigenlijk?

Misschien wel een (nog) kleine zoon die aan onze mooie Scheldebocht zegt dat hij het zo jammer vindt dat niet de hele stroom dezelfde kleur heeft. “Spijtig hé moeke, dat die blauwe lucht het water ook blauw maakt. Ik vind de donkere kant door die grote wolk veel mooier.”

Autisme in gratis dialoog met moeder natuur of Kunst met een grote K misschien?

Chris Lauwers in het artikel ‘Er was eens …’ in het tijdschrift Autisme Centraal 2013/05 (als reactie op een artikel waarover ook op deze blog het stukje Autisme en Kunstfraude verscheen)