Net zoals de verdwaalde in een onbekende wereld, nemen autisten alles letterlijk. Ze moeten wel, want ieder brokje informatie kan belangrijk zijn. Als ze achteraf ontdekken dat het niet zo bedoeld was als het werd gezegd, voelen ze zich gekwetst en beledigd. Maar als je van tevoren zegt dat het een grapje is kunnen ze er wel om lachen. Dubbelzinnigheid kunnen ze het best begrijpen, maar ze houden er helemaal niet van omdat het proces van fragmenten aan elkaar lijmen er alleen maar lastiger van wordt.

Wie over onvoldoende informatie beschikt, kan verkeerde conclusies trekken. Dat geldt voor de autist zelf, maar zeker ook voor mensen in zijn omgeving. Als je niet weet dat de autist zich met fragmenten moet zien te redden, schrijf je zijn gedrag aan heel andere dingen toe. Net zoals mensen in dat onbekende land. Die kunnen de reacties van de onbekende vreemdeling niet plaatsen. Ze gaan misschien wel harder tegen hem praten omdat ze denken dat hij doof is. Ze staan er niet bij stil zij zelf over informatie beschikken waar de vreemdeling geen wet van heeft.

Lot Blom in Beelden in je hoofd: handleiding voor beelddenkers(Uitgeverij Ankhermes, 2012)