Nummer zeventien in de reeks van 1000 vragen aan jezelf-blogs.  Over de voorkeur voor bepaalde kleuren, dieren, bloemen of objecten. Hoe ik laat merken dat ik iemand aardig vind. Waarom ik eet. Of ik wel eens dans voor de spiegel. Waarin ik anders ben dan anderen. Waar ik rustig van wordt. Of ik de indruk heb dat anderen me zien zoals ik ben. Wat ik waardeer in mijn partner of beste vriend(in). Of ik liever één-op-één contacten of groepscontacten heb. En wanneer ik het laatst gehuild heb in het bijzijn van anderen.

161. Heb je een voorkeur voor bepaalde kleuren, dieren (katten, honden, …), bloemen, objecten … ?

Mijn favoriete kleur is groen. Ik hou van dieren waarvoor ik niet allergisch ben, zoals sommige katten en honden (nog eerder een kat dan een hond), maar ook paarden bijvoorbeeld. Met die dieren moet er een zekere communicatie mogelijk zijn, ik hou bijvoorbeeld niet van reptielen of roofdieren.  Ik zie graag bloemen, vooral hoe een boeket in elkaar gestoken wordt en ook in een mooie vaas op tafel. Daarnaast zijn er natuurlijk veel mooie dingen, gaande van bepaalde kledij, schoenen, bepaalde uurwerken, … teveel om op te sommen.

162. Hoe laat je merken dat je een ander leuk of aardig vind?

In het algemeen blijf ik op afstand, maar als de ander toenadering zoekt, en ik vind die ander aardig, dan zal ik daarop ingaan en van het een komt het ander. Ik probeer daar wel voorzichtig in te zijn, in de zin dat ik zulke signalen niet altijd goed versta. Uit schrik om te dicht te komen bij een ander, zal ik dus misschien wat afstandelijker lijken, en eerder een stille bewonderaar blijven. 

163. Waarom eet je?

Het zou weliswaar gemakkelijker zijn om niet te eten, maar ik eet omdat het beter is voor mijn functioneren, en omdat ik af en toe honger heb. Of ik zou kunnen antwoorden: omdat we moeten van thuis. Eens ik begonnen ben met eten, lukt het wel beter om verder te doen, tenzij het niet lekker is. Eten neemt ook behoorlijk wat tijd in beslag. 

164. Dans je wel eens voor de spiegel?

Nee, of toch niet voor de spiegel (wegens tekort aan grote spiegels). Toen ik ooit een zomercursus vrije dans volgde, was een van de opdrachten tot ons slipje voor de spiegel staan, om ons lichaam te leren kennen. Dat was best confronterend, zeker omdat ik geen adonisfiguur heb, maar af en toe dansen heeft me wel mijn lichaam leren ontdekken en appreciëren.

165. Waarin ben je anders dan andere mensen?

Op veel wijzen, denk ik, al ben ik natuurlijk ook op veel vlakken gelijk. Mijn verstand werkt op een iets andere wijze dan dan van de meeste anderen en mijn lichaam is anatomisch en ook zichtbaar (als ik mijn kleren niet aan heb tenminste) ook anders.

166. Waar wordt je rustig van?

Waar ik rustig van wordt is weidsheid in de natuur ervaren, perspectief voor de volgende dag (weten dat er tenminste iets leuk op de agenda staat en er niet te veel onvoorspelbare en lege ruimtes zijn), en dat ik ruimte ervaar.

167. Heb je de indruk dat anderen effectief zien wie jij bent?

Nee ik heb niet de indruk dat mensen mij effectief zien zoals ik ben. Dit is vooral zo omdat ik me zo normaal mogelijk probeer te gedragen om hen tevreden te stellen. Mensen hebben het ook in deze tijd nog steeds moeilijk met mensen die anders zijn dan hen. Alleen Sam ziet me zoals ik echt ben. Omdat ik bij hem ook echt mezelf kan zijn en hij weet wat voor mij belangrijk is.

168. Wat waardeer je het meest in je partner of je beste vriend(in)?

Dat zij geen onmogelijke verwachtingen stelt op vlak van intimiteit of emoties tonen, of sociale verwachtingen naar meegaan met vrienden of familie. Dat helpt ook om meer vertrouwen te hebben. Ze staat me ook toe te rusten als dat nodig is door mijn handicap & ziekte, en op mezelf te zijn als ik mijn batterijen moet opladen. Ik knuffel haar ook graag en wat ik vooral waardeer: ze gaat genuanceerd om met haar autisme, kan erover spreken voor een publiek en neemt ook initiatief om dingen te proberen.

169. Heb je het liefst één-op-één contacten of ben je liever in groep?

Dat hangt er vanaf met wie. Meestal kies ik voor een één-op-één contact, maar een kleine groep vind ik best ook fijn. Het contact wordt vooral moeilijk als de ander je taal niet spreekt, en dat gebeurt eigenlijk meer wel dan niet. Eigenlijk verschil ik in veel gevallen niet zoveel van een dove persoon die kan liplezen, behalve dat sommige dove personen beter kunnen spreken. Want de taal die anderen spreken is vaak onverstaanbaar. Hoewel ik de klanken hoor, en de grammatica en de woorden, doet dat er vaak niet toe omdat de betekenis ofwel volstrekt of genuanceerd anders is.  Bovendien mis ik ook klemtonen door lichaam en intonatie van de stem. In die zin kan een één-op-één contact even moeilijk verlopen als een groepscontact. Maar in het algemeen is de kans op bevroren communicatie wel groter in groepscontacten.

170. Wanneer heb je voor het laatst gehuild bij anderen?

Dat is een jaar of drie geleden, denk ik, toen ik in een gesprek met een halsstarrige arts maar niet tot hem kon doordringen of begrip krijgen voor mijn standpunt. Ik huil niet veel maar toen heb ik dat wel gedaan, en ik heb er nog altijd een traumatische herinnering aan