Vroeger was ik een perfectionist. Ik besteedde uren aan het op punt stellen van mijn handschrift tot het perfect was. Perfect betekende voor mij mooi klein geschreven met een HB potlood. Op school schreef ik langere opstellen dan om het even wie omdat het voor mij ‘af’ moest zijn. Op een dag weigerde een leraar mijn opstel te beoordelen. Hij zei dat ik in pen moest schrijven, niet in potlood, en bovendien kon hij mijn kleine geschrift niet lezen. Ik was er kapot van. Ik brieste, huilde, krijste en schreeuwde. Wat later realiseerde ik me dat niemand echt perfectie wil, ze willen vooral wat ik ‘goed genoeg’ noem. ‘Goed genoeg’ betekent dat het doet wat het verondersteld wordt te doen. Wanneer ik de afwas doe bijvoorbeeld, betekent goed genoeg dat de borden proper zijn maar niet glinsterend of glimmend. Tevreden zijn met ‘goed genoeg’ heeft me geholpen om minder angst en minder stress te ervaren. Het is een van de belangrijkste redenen waarom ik nu redelijk veerkrachtig ben geworden. Het is bovendien verdorie menselijk en zelfs nodig om af en toe fouten te maken en daar iets mee te doen.

Lynn, vrouw met autisme in The Guide to Good Mental Health on the Autism Spectrum van Jeanette Purkis, Dr. Emma  Goodall & Dr. Jane Nugent (Jessica Kingsley Publishers, 2016)