Ellen (25) zit al eens in het kapsalon. Sinds haar veertiende heeft ze een diagnose autisme. Ze heeft er naar eigen zeggen een hekel aan als mensen aan haar weelderige haardos ‘frutselen’, maar wat haar het ergste irriteert is als anderen, naast haar of elders in het kapsalon, met de kapper praten. ‘Sommige prikkels zijn onvermijdelijk, maar moet dat nodeloos en vaak oppervlakkig geklets er dan ook nog bij?’, schrijft ze. Haar vraag is of ik dat heb, of ik wel eens met de kapper in gesprek ga en wat ik doe om mogelijke ergernissen te vermijden.

Een goede vraag, Ellen, bedankt daarvoor. Eerst en vooral ga ik als man niet zo vaak naar een kapsalon. Als man kan ik me dat misschien wat meer veroorloven. Ik ga naar een salon niet zo ver van huis. Dat heeft voordelen. Als ik nadien weer snel thuis wil zijn bijvoorbeeld. Ik vraag ook telkens een afspraak in een minder druk moment. Voor zover de kapster dat natuurlijk kan voorzien, maar ze doet wel haar best, heb ik gemerkt. Er zit telkens erg weinig volk als ik daar zit en dat komt niet omdat het kapsalon in het algemeen weinig klanten heeft.

Anders dan jou vind ik het op zich niet zo erg als mensen met hun handen aan of in mijn haar komen. Of het voorzien is, hoe dat gebeurt, waarom en door wie speelt natuurlijk een rol. Mijn kapster weet niet dat ik autisme heb, maar zegt telkens wat ze doet. Haar ouder cliënteel zal daar wellicht voor iets tussen zitten. Het haren wassen, de warme lucht van de haardroger en het zoemend geluid van de trimmer vind ik al veel minder draaglijk.

Omdat mijn kapster een heel verstandige en knappe vrouw is, sla ik ook wel een praatje met haar. Dat doe ik niet zozeer voor mijn plezier. Wel om haar aandachtig te houden. Zodat ze niet afgeleid is en met haar schaar niet alleen mijn haar maar ook mijn huid of een stuk van mijn oor eraf knipt. Daar vrees ik namelijk wel eens voor als ik in de kappersstoel zit.

Ik snap wel dat het lastig is als er daarnaast ook een muziek speelt op de achtergrond en andere klanten praten. Wat in zo’n geval helpt, of toch bij mij helpt, is net iets luider over precies hetzelfde als je buur te praten met de kapster of kapper. Dat kan misschien onbeleefd overkomen, maar in zo’n geval heiligt het doel volgens mij de middelen. Zeggen dat de anderen moeten zwijgen is volgens mij niet echt gepast. Voor sommige mensen is het kapsalon de enige sociale uitlaatklep die ze hebben in hun miserabele leventje.

Of als je veel vertrouwen hebt in je kapper of kapster, kan je natuurlijk ook oordopjes of oortjes met je lievelingsmuziek in doen.  In zo’n geval moet je er natuurlijk wel nog op letten dat er niets ongevraagd wordt gedaan (een of andere behandeling waarvoor je niet wil betalen bijvoorbeeld). Of je komt met een onverwacht hoge rekening buiten.