‘Worden autisten in het buitenland beter behandeld?’
Ria (21), een Belgische vrouw met autisme, vraagt me via mail: Onlangs las ik dat mensen met autisme die op reis zijn in het buitenland zich minder autistisch voelen of geen last ervaren van hun autisme. Ook las ik dat studenten die aan een buitenlandse universiteit gaan studeren betere ervaringen hebben in verband met rekening houden met hun autisme en toch ook kansen krijgen. Zou het zijn dat je in het buitenland anders wordt behandeld als autist? Zou ik dan niet beter verhuizen? Wat denkt u ?
Vooreerst dankjewel voor je interessante vraag, Ria, en het is een bedenking die ik me ook wel eens heb gemaakt. Ik weet niet precies wat je gelezen hebt, maar dat mensen met autisme in het buitenland beter behandeld worden, zou ik zeker niet veralgemenen. Veel hangt af van wat je bedoelt met ‘behandelen’ (al geef je daar al hints over in je vraag) en vooral welk buitenland je bedoelt.
Daarnaast hangt volgens mij veel af de verhouding van mogelijkheden en beperkingen die iemand met autisme heeft. Sommige mensen met autisme die bij ons als persoon met autisme worden gezien, zullen in bepaalde landen als ‘psychisch of verstandelijk gestoord’, ‘slachtoffer van ouderlijke of moederlijke mishandeling’ of ‘slachtoffer van verkeerd gedrag van generaties ver’ worden gezien. Anderzijds zijn er ook landen waar met mensen met autisme die zich goed kunnen uitdrukken helemaal geen rekening wordt gehouden.
Om een genuanceerd antwoord te geven op je vraag ‘worden mensen met autisme beter behandeld in het buitenland’, zou ik er toch op wijzen dat dit een veel te algemene vraag is. Autisme wordt in elk buitenland anders beschouwd, de sociale, culturele, economische en politieke structuren zijn er telkens anders (of soms zelfs helemaal anders). Het kan zijn dat een bepaalde gewoonten in een andere cultuur (in Azië, Afrika, Zuid-Amerika, Noord-Amerika, …) beter bij jouw ingesteldheid past, maar dat heeft lang niet alleen te maken met autisme (of zelfs met die cultuur of samenleving).
Hoewel ik zelf geen ervaringen heb met studeren in het buitenland, ken ik wel enkele mensen die gematigd positieve ervaringen hebben in verband met redelijke aanpassingen in bepaalde landen (zoals Groot-Brittannië).
Toch zou ik uit die enkele verhalen niet willen afleiden dat studeren in het buitenland meer mogelijkheden biedt. Als je studeert in het buitenland, woon je daar immers een hele tijd, en ben je er niet slechts op vakantie. En zelfs al woon je er een hele tijd, pas als je er werkt en een leven opbouwt kan je echt merken hoe een land, met alles erop en eraan, staat tegenover jouw specifieke situatie. Het is een cliché waar waarheid in zit dat je bepaalde drempels en problemen overal ter wereld zal tegenkomen.
Vooraleer je verhuist, of dat ook maar overweegt, zou ik er alvast eens op vakantie gaan, dan terugkeren, en goed op een rijtje zetten wat je hier houdt, en wat je zou willen wat er verandert, wat je daar verwacht. Veel hangt uiteindelijk af van wie jij bent, wat je van het leven verwacht en hoe je je hier voelt.
Tistje 
Sorry to reply in English. Often foreign countries are easier for autistic people because if you are a foreigner, you are not expected to know all the social norms and thus more allowances are made. I avoid going on holiday where there will be a lot of British people for that reason. It doesn’t work. A grouping of mixed nationalities especially where there are some language difficulties works much better. You are also more accepted if you actually know a few languages and can help with translation.
Moving to a different country works for a while. But there will come a time when people will expect you to know all the local unwritten rules.
LikeLike
Beste Sam,
Ook in Nederland kan de mate en kwaliteit van ondersteuning al of niet in combinatie met behandeling verschillen. De ondersteuning wordt nu gegeven volgens de regels van de gemeentelijke WMO verordening. De aandacht voor autisme en het begrip voor autisme wordt dus daardoor bepaald. Ook ligt het eraan of er een behandelaanbod of zorglijn is voor autisme. Dat aanbod is afhankelijk van de GGZ instelling in de regio. In onze regio is er slechts een GGZ instelling. Deze heeft sinds kort wel een samenwerking met het Leo Kannerhuis Nederland, echter alleen voor jeugdzorg. Voor volwassenen ontbreekt dus een zorglijn m.n. op het gebied van levensloopbegeleiding. Deze ervaring en deskundigheid ligt wel bij MEE, maar die hulp wordt door onze gemeente niet ingekocht. Soms kan het daarom noodzaak zijn om te verhuizen naar een andere regio. Ik vraag mij af of de aandacht en begrip voor autisme door de stelselwijziging in heel Nederland aan het afkalven is of dat ik de enige ben die zich hierover zorgen maakt.
Bedankt voor je wijze blogs, voor eenieder met en zonder autisme heel leerzaam.
LikeLike
Ik kan je verzekeren dat ik je zeker niet heb geblokkeerd. Je hebt dus zeker niets verkeerd gedaan. Ik ga echter door een heel erg moeilijke periode en na overleg met mensen die het goed met me menen heb ik beslist mijn Facebook-account en pagina ‘offline’ te zetten. Dat betekent dus dat Tistje op Facebook niet meer bestaat.
Voorlopig heb ik mijn Twitter en Tumblr account gehouden, maar dat is slechts een kwestie van tijd. Het kost me gewoon veel te veel energie, zeker door de enorme negativiteit die er vaak vanuit gaat. Ik vind het enorm spijtig dat ik daardoor sommige mensen (zoals jou) misschien in de kou laat staan, maar ik wil mijn energie meer steken in deze blog. Dit is wat ik goed kan.
LikeLike
Ik denk dat het inderdaad heel erg per land/continent/cultuur verschilt. Ik denk dat het ook niet zozeer te maken heeft met hoe autisten elders behandeld worden, maar meer welke kennis, middelen en financien een land voorhanden heeft.
Zo heb ik eens onderzoek gedaan naar speciaal onderwijs scholen in Amerika. Daar trekken ze meer geld uit om leerlingen extra hulp en zorg te bieden en hebben ze dus meer ondersteuners in de klassen. Ook betrekken ze ouders daar meer bij het onderwijs en leiden ze deze ook op om te ondersteunen in de klas.
In Arabische landen is het weer een ander verhaal. Zo heb ik met verschillende Marrokaanse ouders gesprekken gehad over de speciale behoeften van hun kind. Autisme en ADHD zijn in die cultuur nog redelijk taboe, daar ben je gewoon ‘ gek’ als je je anders gedraagt.
Ik denk dat er overal wel voor- en nadelen te benoemen zijn tov het land waar je woont.
LikeLike