We leven in een tijdperk van autisme bewustzijn. Met een resem druk bediscussieerde vragen. Is de toename in het aantal gevallen van mensen met autisme een reden om te spreken van de grootste pandemie in de geschiedenis, of vloeit dit eerder voort uit beter afgestemde diagnostiek? Dragen omgeving – of voedingsfactoren al dan niet bij tot (de verspreiding van) autisme? En moet autisme überhaupt als stoornis of zelfs ziekte beschouwd worden, of is het eerder een buitengewone manier van mens-zijn?

Minder betwistbaar is dat er maar weinig mensen meer zijn die in hun familie of sociale kring geen mensen kennen die autisme heeft. Maar het spectrum is zo breed dat bijna iedereen erop zou kunnen passen. Als je een moeilijke eter bent of graag op je eentje. Als je een natuurlijke gave hebt voor muziek.

Als je een goed oog hebt voor detail, een foutje in een tekening kan onderscheiden van het geheel. Als je een beetje zoals Isaac Newton – het grootste logisch-wetenschappelijk brein ooit – bent. Daar hoef je dus geen pilletjes voor te nemen. Je kan er zelfs mee op de foto en acteren in de films. Je zou Steve Jobs kunnen zijn of Albert Einstein, Lewis Caroll of Andy Warhol. Ja, mensen met autisme delen zowaar de lift met jou, maken je lekkere maaltijden klaar en stappen met jou in het huwelijksbootje.

Het is misschien een troostende gedachte voor mensen met autisme dat we allemaal wel iets van autistische trekken hebben, maar is dat wel zo? Meestal blijkt dit niet het geval en kan iemand met autisme niet zomaar de wereld intrekken en geluk vinden in de samenleving zoals ze is.

Philip Lopate in Rocking, Twirling, Happy, Silent … in The New York Review of Books van 9 februari 2017. Het artikel bespreekt 2 boeken van de Amerikaanse auteur Eli Gottlieb waarin autisme een rol speelt en een bepaald beeld geeft over het leven als persoon met autisme in de samenleving.