‘Voor mezelf leren opkomen, het engste in mijn leven’ … autisme en assertiviteit
Mijn idee van wat ‘normaal is, wordt steeds verschoven. Het is gek hoe dat werkt: mensen kunnen je wel vertellen wat de norm is, maar als je het niet voelt, kun je het ook niet plaatsen.
Ik moest opkomen voor mezelf, terwijl ik niet eens wist dat ik een zelf had. Mijn grenzen aangeven, terwijl ik geen idee had waar ik begon en ophield. Ineens moest ik gaan zeggen: ‘Ik vind het niet leuk hoe jij mij behandelt’. Dat was zo ongeveer het engste wat ik in mijn hele leven heb gedaan. Maar het was een enorm leermoment: ik ben het waard om voor op te komen.
Schrijfster en ervaringswerker in de GGZ Myrthe van der Meer in ‘Mijn vriend en ik zitten behoorlijk op één lijn, qua talent voor Asperger’ van Nienke Pleysier in het magazine JAN van 9 februari 2017
Tistje 
Hallo BoQueen, ik herkende veel in wat je hier schrijft. Zo veel dat mijn adem stokte. Dit had ook ik kunnen geschreven hebben. Ik ben 57 en heb ook autisme. Ook ik heb heel mijn leven gevochten om te voldoen, zonder veel resultaat. Je blijft er inderdaad met een gigantisch minderwaardigheidscomplex van achter. Mijn gezondheid is kapot van het zo hard vechten om toch maar goed genoeg te zijn.
Ik heb ook zo’n betonnen muur. Die is metersdik en zeer hoog. Ik geraak er niet door naar buiten en anderen niet naar binnen. Ik loop quasi dagelijks te pletter tegen die autismemuur.
Ik schrijf veel over hoe het, voor mij, is om te leven met autisme ook met het risico dat men het een lange klaagzang vindt. Maar ik vind het belangrijk dat mensen weten hoe het kan zijn. En als ze het niet willen weten dan is dat ook goed. Dan heb ik tenminste de deugd van het van me af schrijven.
Mijn autisme is ook genetisch. Mijn grootmoeder had het en mijn dochter heeft het ook.
Ik wens je nog heel veel sterkte Bo. Want dat hebben we nodig.
LikeLike
ik ben vrouw, 68 jaar en Asperger . Voel me, ook in gezelschap van een heel lieve man, heel alleen.
Heb mijn hele leven iedereen willen “pleasen”, maar het brengt me niets verder.
ik heb er slechts een knots van een minderwaardigheidsgevoel aan overgehouden. Zo groot, dat ik niet op mijn moeders begrafenis ben geweest. Ze wilde me in een vorm persen, waarin ik niet paste. Ik heb het(god weet het-) heel hard geprobeerd, maar het lukt niet. Mijn asperger is bewezen genetisch: mijn vader is nog een haartje erger, en mijn zus ook.
Ik heb het gevoel dat ik iedere dag tegen mijn eigen betonnen blok op loop.
Ik kan er met anderen niet over praten, want het is een lange klaagzang: dus stik ik er bijna in.
heb cognitive les gehad, die eventjes helpt, maar snel ben je weer op jezelf aangewezen…
Ik heb dus asperger tot aan mijn dood.
LikeGeliked door 1 persoon
Dag Zengili,
Wat je schrijft is heel herkenbaar : asperger zijn en meer dan gemiddeld begaafd geeft je een eenzaam gevoel. Ik voel ook dat ik met niemand mijn verwerking kan delen. Mij opsluiten in mijn eigen wereldje is dan ook mijn enige uitlaatklep.
Heel moeilijk om dat uit te leggen aan een NT-er.
Alle aandacht voor autisme ten spijt zal dit een moeilijke blijven.
LikeLike
Hoi ik ben 63, hoogbegaafd en Asperger. Geboren in een bevreemdend kwaadaardig nest, om mee te beginnen. Ik heb vele vele véle overlevings strategiën ontwikkeld door de jaren heen. De clown spelen is er één. Vredesduifje doen, een andere. Te veel om op te noemen. Op een bepaald moment werd ik het zat (ik verveel me ook nog bovengemiddeld snel) en trok ik me terug. Want mijn eigen belevingswereld is vaak aanzienlijk interessanter (voor mij) dan de impulsen die ik van buiten mij ontvang. Pas vandaar uit begon ik mijn trauma’s te verwerken. Ik ben blij dat er nu meer aandacht is voor autisme en vormen ervan dan toen ik opgroeide.
Ik wens jullie het beste – wees tevreden over wie je bent en groei! Heb vertrouwen.
LikeGeliked door 1 persoon
Heel snel, toen ik de drang voelde om te groeien in mijn job, naar meer verantwoordelijkheid, in de lijn van mijn intelligentie, kreeg ik te horen dat ik niet genoeg assertiviteit had. Verschillende van die cursussen heb ik gevolg. Het leek allemaal zo evident.
Maar nooit heb ik ze kunnen toepassen. Misschien omdat ik niet wist hoe, waar de grens tussen assertiviteit en conflict lag. Mij niet laten doen. Ja, ’t is wel normaal dat je je niet moogt laten doen. En daar word je in gestimuleerd. Maar als het dan uiteindelijk tot conflict leidt, is het weer jouw schuld, terwijl je eigenlijk probeert toe te passen wat men je geleerd heeft.
Goed willen doen is mijn adagio, ik weet ondertussen wel al dat je niet voor iedereen goed kunt doen, maar hoe ga je met die imperfectie om…
LikeLike
Zelf krop ik altijd veel op omdat ik altijd eerst de ander blij zal maken en dan pas naar mijn eigen ga kijken.
LikeLike
Weer heel andere ervaringen, ikzelf werd kwaad en sloeg erop los en er waren altijd jongens die het vuurtje nog even lekker aanwakkerden.
LikeLike