Zeeën van tijd, daar lijken mensen om me heen vakantie helemaal niet mee te associëren. Integendeel, vakantie lijkt, voor wie ik ontmoet tenminste, hard labeur. Er is van alles te doen, en duizend-en-één verplichtingen die erbij horen. Van alles bovendien dat op andere momenten absoluut niet aan bod is kunnen komen. Vakantie lijkt dus allerminst ontspanning. Niet enkel voor wie (on)gewoon blijft werken of net als anderen vakantie nemen aan de slag moet of wil.

Dat vakantie ontspanning is, lijkt dus niet te kloppen. Laat staan dat er ruimte is om nieuwe culturen en bestemmingen te ontdekken. Meer zelfs, als ze op vakantie gaan, is het net om de dagelijkse confrontatie daarmee uit de weg te gaan.  In zoverre dat kan natuurlijk. Om weer tijd te hebben voor wat echt leven is, zei iemand me onlangs. Wat dat ook moge zijn.

Voor de ene blijk het verliefd worden op passanten, de geur van creatief avontuur opsnuiven, al dan niet gevolgd door (onveilige) seks op (on)gebruikelijke plaatsen. Voor de ander wacht een aaneenschakeling van wachten en vertraging, rennende kinderen, armworstelen, om ter vroegst handdoekje leggen (op een strandstoel aan het zwembad), snurken in een vieze (hotel)kamer, lastige verkopers van zich afslaan en wanhopig op zoek gaan naar (veilige) wifi.

Voor mij is vakantie eerder een oefening in onthechten. IJs zonder nootjes, vissersbootjes, insmeren met factor 50, podcasts beluisteren van jaren terug, pootjebaden aan zee. Lezen bij de airco, massages met ijsblokjes en verder huisje weltevree. Een gevoel van page blanche, en niet meer dan anders moeten bezig zijn met wat, wanneer, hoe te doen. Dat het allemaal is zoals het is, dat het goed is en dat het al te vluchtig voorbij gaat. Wat het ook moge worden en zijn.

Gevoelens … wat zijn ze en hoe beleven we ze? En hoe beleef ik ze zelf? Elke tweede van de maand belicht ik een gevoel. Deze eerste keer, niet onlogisch, over vakantiegevoelens, of het vakantiegevoel tout court.