Uit het niets dook de gedachte bij me op, als een bliksem aan een heldere hemel. Misschien is hij autistisch? Op dat moment wist ik nog niet veel over autisme, maar het leek me wel een mogelijkheid. Die avond was er op televisie een docu van 90 minuten over autisme. De volledige aflevering keek ik met ingehouden adem. Er werd gesproken over diagnostiek, over vaak voorkomend gedrag en vroeg interventie. Alles leek overeen te stemmen met Ben’s gedrag. Voor het eerst sinds lange tijd voelde ik me enigszins opgelucht. De volgende morgen belde ik het lokale autismecentrum. Ben moest dringend onderzocht worden. Ik boekte een afspraak bij de pediater, en vijf dagen later mocht ik komen.

Ik verdiepte me volledig in het thema autisme (bijna even obsessief als een autist). Ik las meer dan vijftig boeken over autisme. Ik bekeek dvd’s, ging naar voordrachten, woonde groepsgesprekken bij. Als er ook maar iets over autisme werd gezegd, wou ik er alles over weten. Ik wou geïnformeerd zijn. Verrassend genoeg waren de boeken die mij het meest aanspraken geschreven door mensen met autisme. Ze zetten me aan om mee te denken in het autistisch denken. Ik kreeg door hen zicht op wat ze hadden bereikt en voelde me sterker worden. Hun verhalen vervulden me met hoop voor onze toekomst.

Na een paar maanden besloot ik alleen de informatie te lezen die me inspireerde. Geen stukken of boeken over gepest worden, crimineel gedrag of fysiek of psychisch misbruik. Ik ging me richten op mijn situatie met Ben, die was voor mij al moeilijk genoeg. Ik had gelukkig ook het voorrecht om te kunnen spraken met andere moeders die met gelijkaardige situaties omgingen en te leren van professionals die ervaring hadden met soortgelijk gedrag. Voorts waren mijn dagen vooral van begin tot einde overzichtelijk en gestructureerd. Alles stond in het teken van Ben.

Kris Vallay, Australische moeder van vier zonen met autisme, in haar boek The Gift (Archway, 2018)