Nu je hier toch bent … zou ik je willen vragen om af en toe stil te staan. Niet te veel echter. Om opstoppingen en oponthoud te vermijden. Heel even maar. Meer specifiek telkens als je het hebt over ‘ons’, en daarbij een ‘wij’ gebruikt. Nee, met die ‘wij’ is er op zich natuurlijk niets mis. Hoe zou de wereld immers kunnen overleven zonder een ‘wij’?

Wat mij betreft, kan je die naar hartenlust gebruiken, maar liever niet als je het ook over mij hebt. Stem gerust af, verbindt en contacteer, breng signalen over, laat anderen weten wat je wil … maar zelf zal ik mij door die wij niet aangesproken voelen. Heel anders wordt het als je er iets mee bedoelt waarvan jij en ik, na een hele tijd samen, met aanvankelijk vous – en langzamerhand tutoyeren, overeen zijn gekomen dat er tussen ons, met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid, iets gemeenschappelijk zou kunnen bestaan. Iets wat het ‘wij’ waardig is.

Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik er na veertig jaar oefenen nog niet goed in ben aan te voelen dat zoiets bestaat, en er nog elk ogenblik aan twijfel. Als ik dan toch kom tot een ‘wij’, het woord over mijn lippen krijg, vraag ik me af of het niet veeleer is dat uit een aangeleerde neiging om je een plezier te doen, of omdat het me ingepompt is door een of andere peda/psycholoog die me, liefdevol maar krachtig, op het hart drukte dat het zo hoort voor een normaal sociaal vaardig mens.

Vanuit die neiging heb ik me vaak schuldig gemaakt en ook gevoeld te lichtzinnig te veralgemenen als ik het over jou, over hem, haar en hen had, of die keren dat ik uitlatingen zonder certificaat van afkomst die op jullie betrekking hadden gewoon heb overgenomen en doorgegeven. Om nog maar te zwijgen over de keren dat ik over jou, over hem, en hen heb nagedacht of over jullie beelden vermengd heb met veronderstellingen verwoord de wereld heb ingestuurd. Zonder stil te staan bij mogelijke schade bij inslagen, de duur en intensiteit van verwondingen en de gevolgen daarvan voor mensen in jouw, in zijn, in haar en hun omgeving.

Ik wil het niet dramatiseren, of het groter maken dan het is,  maar heel die boekhouding met overgedragen en afgeschreven schulden, begonnen met lichtzinnig gebruik van wat er is tussen jij en ik, dat weegt zwaarder dan je zou denken. Nu je hier toch bent, als je tenminste nog niet afgehaakt bent, of al na de eerste zin wist wat de oplossing was, dan zou ik je willen vragen af en toe stil te staan. Niet te veel, maar toch genoeg om niet lichtzinnig om te gaan met wat je veronderstelt dat er is, tussen jij en ik, tussen hem en haar, tussen ik en hen, of wat je bedoelt als je spreekt over ons. Het zou immers goed kunnen zijn dat er niets van aan is. Ik doe alvast mijn best.