Als een zwoele zonovergoten zomerdag zich tot iets leent, dan is het wel tot lui fruit. Tenzij u in Nederland woont. Als dat soort fruit er al zou bestaan, dan wel onder een andere naam. Welke reden dat heeft, mag Joost weten. Ik heb een vermoeden dat het komt door de ingebakken weerstand tegen het zoete nietsdoen. Volgens kranten als het Financieel Dagblad en de Telegraaf zou het te maken hebben met de voorkeur van Nederlanders voor groenten, eerder dan voor fruit. Liever een kerstomaatje dan een kers dus.

‘Nee mijnheer’, wist een verkoopster van Albert Heijn in Amsterdam me enige weken geleden nog te melden, ‘Hier hebben wij alleen hard en zacht fruit. Soms ook Turks fruit. Maar lui fruit, nou nee, dat kennen wij niet. Hollanders zijn ook helemaal niet lui ! Sorry !’ En daarmee had ze met een innemende glimlach net mijn laaghangend fruit geplukt. Iets waarmee ze snel en gemakkelijk kon scoren dus.  Niets van doen met mijn edele delen, mocht u dat denken.

Lui fruit, dat is iets uit mijn jeugd. Zeker ’s zomers bracht ik er hele zomerdagen mee, meestal op het strand, dat op wandelafstand van ons huis lag. Nu gebeurt het wel eens dat mijn liefste mij, per sms of verbaal, laat weten dat er lui fruit is. Weliswaar niet in die bewoording, want in haar dialect, van tegen de Franse grens, kennen ze dat niet. Daar wordt luiheid niet getolereerd, zeker niet als het om fruit gaat.

Het meest eigen aan lui fruit, de luiheid als het ware, is dat het voor je wordt klaar gezet. Op een bordje, in een terrine, om het even wat. Het is hard of zacht (maar nooit Turks) fruit dat iemand, die je heel graag heeft, in (gelijke) stukjes snijdt, eventueel met een of meerdere bolletjes ijs, en je komt aanbieden.

Het is nergens duidelijk neergeschreven, maar ik vermoed dat moeders het ooit hebben uitgevonden om hun studerende kinderen toch genoeg vitamientjes te geven. Ook bij gamers, (thuis of daarbuiten) werkende echtgenoten en klussende mannen kan het gebeuren dat hun vrouw (of minnares) hetzelfde probeert. Al dan niet om hun af te leiden en een of andere gunst te vragen.

Meestal is het iets van moeders. Die studerende kinderen hebben immers geen tijd om fruit te pellen, te snijden of te schillen. Ah nee, die moet goed studeren, af en toe bewegen en nu en dan hun steentje bijdragen voor een betere wereld. Bij vaders zou dat idee wellicht nooit zijn opgekomen. ‘Neem die toch zelf hé, luiwammes’, zou die misschien gezegd hebben. Of zo stel ik me het toch voor. Niet dat mijn vader dat ooit gezegd heeft. Die is volgens mij veeleer de uitvinder van de luie soep. De voedzame soep die hij mij komt brengen als ik studeer. Zodat ik niet in de verleiding kom om minute – of andere minderwaardige soep binnen te spelen.

In artikels rond lui fruit, in vaktijdschriften of op blogs, lees ik wel eens dat er veel verwarring heerst over welk fruit het nu eigenlijk gaat. Wanneer kan een bepaalde vrucht of een fruitsoort eigenlijk gerekend worden tot die categorie? Een kwaliteitslabel is er voorlopig nog niet, maar de sector zou er wel aan denken.

Over sommige vruchten bestaat er geen twijfel. Meloenen, appelen, peren, sinaasappel, ananas, … noem maar op, die kan je perfect onder lui fruit onderbrengen. Een banaan daarentegen, is een twijfelgeval. Sommige mensen beweren dat het open knakken en pellen van een banaan een ‘piece of cake’ is. Volstrekt onzin natuurlijk. Een banaan is een vrucht, geen cake, en bovendien kost het moeite, en worden je handen vies. Zelf heb ik weliswaar altijd mijn hygiënische doekjes mee, maar dat kan je niet van iedereen verwachten.

Echt populair kan je de term ‘lui fruit’ niet noemen. Het staat niet in het woordenboek. En op het internet vind je er ook al niet veel over. Het grootste probleem is echter dat die ‘lui fruit’ altijd verpakt wordt. Om nog maar te zwijgen van de ecologische voetafdruk van het productieproces.  Toch worden ze massaal gekocht, zeker ’s zomers, het liefst van al gekoeld. Er zijn al enkele acties geweest van klimaatactivisten die ijveren voor de verwijdering van dit ‘lui fruit’ uit de rekken, maar echt veel aandacht kregen die niet in de pers.

Het begrip ‘lui fruit’ zou van de Vlaamse comedian Bart Cannaerts zijn. Al zou die het op zijn beurt van zijn moeder gepikt hebben. Overigens vind ik die Bart Cannaerts best wel een grappige mens. De term kwam ik ook tegen in de boeken van kookfee ‘pure’ Pascale Naessens. Zij ziet gezond eten als een missie, om respect voor zichzelf, voor je omgeving en voor de natuur te bevorderen. Voor mij blijft het gewoon iets dat ik nodig heb om al het andere te doen.

Ik heb dat trouwens van Google Boeken. Zelf heb ik geen enkel kookboek staan. Dat zou ook raar zijn want ik kook niet. Net zoals ik geen tuin – of doe-het-zelf boeken heb staan. Voor mij hoort dat allemaal bij het idee ‘lui fruit’. Wat je zelf niet beter kan, moet je aan anderen overlaten, vind ik. Zeker als je het vervelend vind. Zoals ik koken, sporten, tuinieren, doe-het-zelven en poetsen vervelend vind.

Met alle respect trouwens voor mensen die dat wel met plezier doen, en hun bekeringsdrang bedwingen om anderen te overtuigen van hoe gezond dat wel is. Als die mensen op andere vlakken even vlijtig en gezond bezig zijn als ik lui ben in hun dada’s, dan zou de wereld er trouwens al heel beter aan toen zijn. Meer nog, als dat zou blijken, dan breng ik hen allen graag en gratis een bordje lui fruit !