De voorbije dagen heb ik hard moeten zoeken. Naar verstand om enigszins proberen te plaatsen wat er gebeurt. Naar een goed evenwicht tussen meegaan met wat aangeraden wordt om te doen en wat ik zelf redelijk vind. Naar woorden om samen met Roos de collectieve waanzin die ons omringd te vertalen naar iets waar we mee verder kunnen. Nee, ik heb niet geapplaudiseerd, geen linnen buiten gehangen, noch gehamsterd, noch veel routines verlegd of nieuwsberichten gevolgd.

Ik ben thuis gebleven, maar niet meer dan anders. ‘Ga vooral naar buiten’ las ik in de krant, zo zei de nieuwe premier het. En gezagsloyaal als we zijn hebben Roos en ik een wandeling aan het strand gemaakt. Het was trouwens mooi weer, zonnig en vrij warm. We zagen veel wandelaars, fieters, mensen op een elektrische step en veel dartelende honden. Telkens we uitweken voor mensen die minder dan anderhalve meter naderden, kregen we verbaasde of geïrriteerde blikken, af en toe een opgestoken middelvinger. Ook in de supermarkt was er redelijk wat volk. Aan de ingang stonden twee security agenten die de toeloop van klanten beperkten. Ik droeg als enige een sjaal voor mijn neus en mond, en had zoals altijd mijn bril op. Dit keer had ik ook plastic handschoenen aan om toch maar slijmen te ontwijken.

Bijna alle andere klanten waren mensen die duidelijk niet bang waren om besmet te raken en dat ook lieten horen toen ze aan de kassa kwamen. Behalve voor wie pizza, banaan en zouten chips eet, puilden de rekken uit, zeker als het ging om gezonde, iets duurdere of alcoholische producten. Niemand leek bijvoorbeeld zin te hebben in champagne, hoewel die afgeprijsd was. Ook poetsproducten, zuivel en vegetarische voeding leken amper verkocht.

Af en toe trokken klanten, snotterend en hoestend, wel foto’s van de weinige lege rekken. Zoals de oudere man die ik druk bezig zag. ‘Alstublieft geen lege rekken fotograferen, dat trekt hamsters aan’ riep de supermarktmedewerker naar hem. Ik dacht meteen: die wil dat vast delen op zijn whatsappgroepje met zijn kleinkinderen. Even later hoor ik hem bellen en blijkt mijn vermoeden juist. ‘Ja, ook bij opa is de supermarkt bijna leeg’. Terwijl alle andere rekken, van al het gezonde eerst, uitpuilen. Of hoe #beeldvorming kan tellen.