“Jij bent me toch een grappige autist”, zegt Lukas, en hij herkent zijn eigen beste vriend niet meer. “Je doet steeds meer zoals de anderen. Zoals de andere mensen ben je altijd maar onderweg. Het zou me gek maken. Blijf in godsnaam toch gewoon thuis.”

Lukas gaat door voor een typische autistische persoon. Hij brengt het grootste deel van zijn dagen door in zijn kamer en leest wetenschappelijke boeken. Tenzij zijn beste vriend op bezoek komt. Dan praat hij met hem, maar het mag niet te lang duren. Hij houdt er niet van lang te stoppen met lezen. Soms leest hij door. Zelfs al heeft hij een bezoeker.

‘Je kan het leven niet berekenen’, zegt Lukas regelmatig en schudt dan zijn hoofd. Net als zijn beste vriend noemt hij zich een nerd. Zijn ouders noemen hem een hoog-sensitieve autist. Hoogbegaafd, hoog-sensitief en autisme, is dat geen tegenspraak? Niet voor Lukas. Hij vindt het erg genoeg dat hij dagelijks in een wereld moet leven die niet gemaakt is voor hem. Overal ondoorgrondelijke regels, een kakofonie van prikkels en dan ook mensen die voortdurend veranderende verwachtingen verzinnen. ‘Wees zo’. Nee, klinkt het ogenblikken later, “Wees zo” (en ze bedoelen iets volledig anders).  Maar wordt iemand het ooit eens hoe je nu echt moet zijn? De mensen zijn een reuzegroot raadsel, ze zijn zoals een puzzel waarvan de stukken nooit passen.

Daar wordt hij angstig van. En wat doet een autist als hij angst heeft? Hij schreeuwt. En wat doet een autist in volle paniek en vol adrenaline? Hij schreeuwt nog meer. En wat doet een autist die niet alleen angst maar doodsangst heeft? Hij slaat alles kort en klein, alles wat hem lief en heilig is slaat hij kapot. Niet dat hij boosaardig is, of iemand iets zou aandoen, nee, hij doet het omdat hij niets anders kan. Het is omdat hij het allemaal niet meer weet.

Uit Ein Autist erleidet Schiffbruch: Plötzlich ist alles anderes- Die Unberechenbarkeiten des Lebens  van Sandra Mularcyzk