Benjamin Franklin zou ooit gezegd hebben: “Vroeg naar bed en vroeg opstaan, maakt een man gezond, rijk en wijs.” Als je hem moet geloven, kruip je best om tien uur ’s avonds onder de lakens om rond zes uur ’s morgens aan je dag te beginnen. Wat triggers van irritatie betreft, scoort deze bij mij redelijk hoog in de top tien. Alleen ‘de negertjes hebben het erger’, en ‘wees maar blij dat geen Down of apenpokken is’, irriteren mij erger.

Het klopt natuurlijk dat het allesbehalve ‘gezond’ kan genoemd worden als je vervalt in een patroon van tot in de vroege uurtjes opblijven, tegen het middaguur wakker worden, wanneer andere mensen thuiskomen van hun noeste arbeid je middagdutje doen, om daarna, met verse zin, aan het bingewatchen te slaan.

Het klopt ook dat een goede morgen voor zes uur begint, en dat het gros van de productiviteit plaats zou moeten vinden tussen acht en achttien uur, bij voorkeur onderbroken om tien (een koffiepauze), twaalf (middagmaal), vijftien (voor een of twee stukken fruit) en zeventien uur (voor het avondmaal). Om daarna nog een wandeling te maken, om het avondmaal enigszins af te werken, en vervolgens je avond te besteden aan de liefde of je lievelingsbezigheid. Zonder nog een scherm van dicht te zien, weliswaar. Om rond negen uur het avondritueel te beginnen en voor tienen in je bed te liggen.

Alleen, het duurt zo lang vooraleer ik in slaap geraak. En er is ook nog zoveel leuks te doen. Er liggen nog honderden boeken die ik graag zou lezen. Op de harde schijf van mijn hoofd staat nog zoveel materiaal waar ik overdag zelden toe kom. Het lijkt of ik haast niets heb vergeten wat ik in de afgelopen dertig jaar heb beleefd. De innerlijke fotograaf heeft zich de afgelopen jaren alvast niet ingehouden. Haar museum toont elke nacht haarscherp gebrachte beelden over bergwandelingen in Noord-Amerika, zwemmen in Denemarken, de middagen met oma zaliger aan zee, het toneelspel bij zonsondergang aan zee, alle innige liefdesmomenten, … Het lijkt haast zonde om daaraan voorbij te gaan en in vredige slaap te verzinken. Overdag is het uitgesloten en verboden om daar tijd aan te besteden, dagdromen of denken aan niets wordt zonde van de tijd beschouwd.

En dan is er altijd wel iets dat schreeuwt dat het dringend afgehandeld moet worden vooraleer ik het vergeet. Er zijn nog zoveel dingen te plannen en te doen. Ik heb nog niet geantwoord naar die mail van een vriendin van een vriend. Er is nog een idee dat uitgewerkt moet worden, een digitale afspraak te maken met die arts voor die ingreep, nog een lezing voor te bereiden, nog een verrassing te bedenken voor de verjaardag van iemand die dat verwacht. En oh ja, ik heb een uitnodiging voor de autokeuring gekregen, de auto moet nog opgeruimd, gewast en even nagekeken te worden in de vakgarage. Ja, ik weet het dat ik moet slapen, maar het blijft maar zeuren in mijn hoofd.

Het is intussen bijna twee uur tweeëntwintig. Zou ik beter niet slapen? Maar hoor ik daar geen auto voorbijkomen, stoppen, achteruitrijden, parkeren? Hoor ik daar geen koppel zoenen, giechelen, licht beschonken praten? Hoor ik daar gezoem van een mug? En het is ook nog behoorlijk warm hier. Zou ik opstaan in plaats van te piekeren?

Straks is het weer ochtend. Het zal straks weer van voor af aan beginnen. Even sla ik in paniek. Er staan belangrijke afspraken op de agenda. Ik zal zo moe zijn straks, en hoe zal ik erin slagen te voldoen aan de verwachtingen met zo weinig energie. Niemand zal zien hoe moe ik ben, dat weet ik nu al. Hoewel, ik zal trots zijn alweer door de nacht te zijn geraakt. Ik kan nu maar best genieten van de stilte, denk ik. Intussen piept ergens een brandmelder. De batterij is vast bijna leeg. Net als de mijne. Even voel ik mij niet alleen, en val zowaar in slaap. Enkele seconden later gaat een van de drie wekkers af. In amper enkele ogenblikken slaap is het alweer ochtend. Tijd om weer mijn beste kant te laten zien.