Een fenomeen dat lijkt samen te gaan met wonen, zeker in een kleurrijker buurt, is ruziënde buren, met een hoog aantal decibel, aanhoudend geroep en getier, gehuil en fysiek geweld. Waarschijnlijk ben ik niet de enige die dat lastig vindt. Wat mij stress geeft, is niet het geluid, dat al snel tot overprikkeling leidt, maar ook de impulsen van boosheid en agressie die weerklinken.

Perverse seks en profiterende migranten

In mijn nieuwe woning gaat het vaak erg luid, zowel boven, naast als onder mij. Ik heb geen moeite om te horen waar het over gaat, zelfs als ik mij niet concentreer. De mensen die er wonen lijken nooit buiten te komen, dus negen op tien keer dat ik thuis ben, is er wel een van de buren op elkaar aan het schelden.

Daarbij gaat het over ongelijke verdeling van de huishoudelijke taken, het bestedingsgedrag van mijnheer of mevrouw, buitenechtelijke avances, perverse ideeën over seks, een onrechtvaardige gebeurtenis, de activeringsambtenaar die hen nog eens opgeroepen heeft om toch maar aan het werk te gaan, of het eeuwige thema van profiterende migranten met een andere huidskleur of afkomst.

Bang zowel als boos van de geluidsoverlast

Om welk thema het ook gaat, de verontwaardiging is even groot en leidt tot een lawine aan verwensingen. Gelukkig komt geen van mijn buren op het idee een feestje te geven, en luide muziek op te zetten. Misschien zal dat nog komen, eens het zomer is, en ze met z’n allen zingend (of wat erop moet lijken) met een biertje op het terras zitten.

Van die geluidsoverlast word ik zowel bang als boos. Ik vind het niet erg dat mensen het oneens zijn met elkaar, dat kan niet anders in een goede relatie. Het maakt me wel bang als er verbaal of fysiek geweld aan te pas komt. Het voelt onveilig, alsof het mijn woning binnendringt.  Ik vrees dan dat er een van de buren ooit bij mij zal aanbellen om mij betrokken partij te maken. En dat zie ik echt niet zitten.

Ik heb al heel wat suggesties gehad om ermee om te gaan. De meeste mensen vinden dat ik het maar moet verdragen, ermee moet leren omgaan. Het zijn mijn zaken niet, overal waar je woont kom je zoiets tegen, en dergelijke reacties.  Anderzijds vinden diezelfde mensen dat ik wel meteen de politie moet bellen als ik zou merken dat er geweld wordt gebruikt, zeker tegen mevrouw. Dat dan weer wel. Tenzij diezelfde mevrouw mij zou roepen om de politie erbij te halen, dan weer niet, omdat ze mij dan ‘in een val lokt’. Kortom, niemand weet echt goed wat te doen, of kan mij goede raad geven.

Veel suggesties maar weinig praktisch bruikbare oplossingen

Ook in vroegere woningen had ik wel eens buren die met elkaar op de vuist gingen, of elkaar uitscholden of leken uit te schelden. Het was niet altijd wat het leek. Soms waren het gewoon mensen die een gesprek met elkaar voerden, beweerden ze. ‘Wij spreken nu eenmaal zo, er is helemaal niets aan de hand, hoor!’. Het waren nu eenmaal temperamentvolle mensen. Nadat ik de verhuurder erop had aangesproken, en ze wisten dat ik echt niet zo doof was als ze dachten, ging het er toch iets rustiger aan toe. Ook als ze seks hadden, hoefde ik het orgasme niet meer mee te maken. Ik woonde toen trouwens een verdieping of drie hoger dan dit koppel.

Naast de verhuurder erover aanspreken, groet ik mijn buren altijd als ik ze op de gang of in de gemeenschappelijke delen tegenkom, en vraag hen of alles wel goed ging. Als ik daartoe de kans krijg natuurlijk. Zeker in het gebouw waar ik nu woon, komen de mensen meestal alleen uit hun woning om boodschappen te doen, en om in hun garagebox te gaan zitten. De buren die ik al zag, waren alvast niet degenen die ruziën, dat waren de mensen die in de flats woonden waarvan ik dacht dat ze onbewoond waren. Zij dachten overigens hetzelfde over mijn woning. Geen overprikkeling van die kant dus.

In ons gebouw is er niet echt een verantwoordelijke of huismeester, maar als ik de technisch verantwoordelijk erover aanspreek, hoort die niets van geruzie. Dat kan best kloppen, want deze man heeft twee flinke gehoorapparaten in (die hij volgens mij te pas en te onpas uitschakelt), en de weinige momenten dat hij langskomt gebeurt het dat er niemand zo hard scheldt dat hij het zou kunnen horen.

Oplossingen die bij mij helpen (of toch een beetje

Het enige wat voor mij tot nu toe helpt, is oordoppen (zoals de loop quiet) in doen of mijn noise cancelling opzetten. Enig minpuntje daarvan is dat ik geprikkeld word door de lichaamsgeluiden en het suizen van mijn bloed. Soms denk ik zelfs het kloppen van mijn hart en het druppelen van mijn urine in mijn blaas te horen, maar dat zou volgens mijn huisarts niet kunnen. Muziek opzetten, ‘wit geluid’ afspelen of televisiekijken heb ik overwogen heb, maar dan kan ik verder niet veel doen.

Wat ik gelukkig wel kan, is bij mijn liefste zitten, waar het, godzijdank, wel relatief stil is. Dat wil ik echter niet te veel doen omdat dit haar ook stress bezorgt, en ik daar angst heb dat de woonorganisatie vindt dat ik mijn woning niet gebruik. En zo maakt ik een nieuw probleem bij. Daarnaast heb ik ook ontprikkelingsmedicatie, angstremmers, en spierontspanners die ik neem als het echt te gortig wordt, maar aangezien dat benzodiazepines zijn (en dus verslavend) probeer ik die alleen te nemen in uitzonderlijke situaties.

Wat ik alvast niet van plan ben te doen

Wat ik in elk geval, voorlopig toch, niet wil doen, is mijn luidruchtige buren vermoorden, zelf luid terug te schelden dat het moet gedaan zijn met die herrie of andere herrie maken, verhuizen, bemiddeling opstarten of een klacht indienen hogerop.

Ik heb immers al zoveel klachten ingediend bij een dozijn ombudsmannen, om tekortkomingen in de energievoorzieningen, water, telecom en noem maar op, dat ik daar de handen vol mee heb. Ook betere isolatie aanbrengen is niet zo gemakkelijk als het lijkt, hoewel dit soort lawaai echt wel slecht is voor mijn gezondheid (en dat van mijn stillere buren ook uiteraard).

Tot slot: vooral genieten van de stilte en dromen van een wereld zonder buren

Mijn belangrijkste oplossing is voorlopig te genieten van de stilte als die er is, zelf alle mogelijke hulpmiddelen te verzamelen en proberen zo uitgerust mogelijk te zijn. Daarnaast ga ik natuurlijk wel op zoek naar alternatieven voor deze woning, op middellange of langere termijn, om te ‘muteren’ naar een meer aangepaste woning. Of minstens een woning die ik zelf meer aangepast vind. Al blijft het erg moeilijk om te weten hoeveel geluid er uit de keeltjes van buren kan komen als ze ontstemd of boos zijn, en hoe conflictueus hun partnerrelatie is.

Daarnaast droom ik wel eens van een woning zonder buren, of toch met buren op lange afstand. Ik droom ook dat ik van deze beren op mijn weg iets mag leren. Voor mezelf zorgen in de eerste plaats dan, mijn last objectiveren (met een geluidsmeter) en als ernaar gevraagd wordt duidelijk proberen te leren verwoorden dat geluidsoverlast wel degelijk een minpunt is van deze woning, dat het mijn gezondheid vermindert en dat dit gestaafd kan worden. Dat deze worsteling met geluid, en zeker niet alleen van buren, niets te maken heeft met comfort of luxe, maar om bewoonbaarheid voor mij als mens, en voor wat ik nodig heb om te wonen.