Bloggen vanuit mijn bed, het is iets wat ik meestal niet doe. Toch dacht ik dat het vandaag er maar eens van moest komen. Voor het eerst sinds de opkomst van COVID-19 ben ik ermee besmet geraakt. Niettegenstaande vijf vaccins en frequent gebruik van mondmaskers, in onze streek ‘smoelvodden’ genoemd. Ik ben in alles een beetje trager dan andere mensen maar ik was liever nog wat trager geweest als het op Covid-19 aankomt.

Niet dat ik me wil vergelijken met die andere schrijvers die zich vanuit hun bed de geschiedenis inschreven. Mijn bed associeer ik toch met slapen, en niets anders. De voorbije dagen is dat slapen er niet echt van gekomen.

Mijn fitbit weigert zelfs melding te geven van een onrustige nacht. Nee, het laat koudweg wegen dat ‘er geen vannacht geen slaap geregistreerd is’. Nochtans is een slapeloze nacht zeldzaam. Zelfs toen mijn liefste na haar slaaptest in een ziekenhuis, waar volgens haar iedereen voortdurend lawaai maakte of draadjes kwam goed steken, zei dat ze vrijwel zeker was dat ze onafgebroken wakker was geweest, bleek ze de hele nacht te hebben geslapen.

Het lastigste van ziek zijn is niet zozeer de fysieke pijn en de ongemakken maar vooral de veranderingen in mijn dagelijks leven en routine en de emotionele stress die samen gaat met bekommernissen om mijn gezondheid en herstel.

Natuurlijk is de hersenmist die alleen een stroom van absurditeiten toelaten lastig. Hoewel dat ook wel eens een welgekomen afwisseling is. Ziek zijn laat bij mij meestal weinig ruimte tot gepieker over wat me beter zou kunnen maken. Of hoe het zover is kunnen komen. Hoewel ik uiteindelijk toch vooral probeer te slapen, en te dromen van wat er allemaal aan leuke dingen zijn gebeurd de voorbije levensjaren.