Vandaag was mijn liefste thuis. Op de vierde dag van de week gebeurt niet zoveel. Een feestdag, zei ze. Ik herinner me het fenomeen nog van toen ik student was, en daarna, voor even, van een van mijn dertien proefperiodes. Sindsdien zeggen feestdagen me niet zoveel meer. Ze betekenen voor mij niet dat ik vrijaf, verlof of vakantie heb. Het betekent veeleer dat er iets gesloten is dat anders geopend is, dat er iemand niet bereikbaar is die anders op afspraak werkt, of die ik kan bellen of mailen. Ik zou het kunnen volgen, en een ‘out of office’-boodschap verzenden naar iedereen die op een feestdag een mailtje stuurt. ‘Hallo, wegens een feestdag ben ik even niet bereikbaar’.

Vandaag was ik daarom even niet bereikbaar. Ik las toevallig de zin ‘het mooiste is niet gepland’. En toen ik dacht ik, laat ik een experimentje doen, en het erop wagen vandaag mijn planning even te laten voor wat ze is. In de hoop dat ik het mooiste zou ervaren. Ik was me bewust van de risico’s. Een planning loslaten op een vakantiedag, vlak voor het weekend, tegen het einde van mei, dat is om problemen vragen. De gevolgen hadden verschrikkelijk kunnen zijn.

Als het mooiste niet gepland is, en soms op mijn pad komt, dan komt voor mij voort uit hard werk, heb ik vandaag gemerkt. Helaas zie ik het mooiste niet als ik vooraf geen overzicht heb. Dan ben ik voortdurend bezig met wat komt en wat voorbij is, en beelden te maken om me ergens aan te kunnen verwachten. Dan heb ik geen tijd om er iets mee te doen, het te beleven, en er liefde aan te geven, zodat het nog mooier wordt.

Ik hou wel eens, op een zomerdag, in buitengewone omstandigheden, van dat gevoel van mysterie en verrassing dat het mooiste onverwacht komt. Maar het mag niet te lang duren. Het is te hard werken, vind ik. Daarnaast lijkt het voorbij te gaan aan de schoonheid als neveneffect van doelgerichte, geplande situaties. Spontane situaties zijn voor mij te moeilijk, te hard werken, om van schoonheid te genieten. En bovendien kan ik moeilijk passief blijven, en blijven wachten tot iets moois toevallig op mijn pad komt. Net zoals een improvisatie zelden ter plekke wordt uitgevonden, hou ik van krijtlijnen en een speelveld. Bij wijze van spreken. Om eruit te springen, en terug te komen.

Het gevoel van het belang van balans in mijn leven, tussen planning en spontaniteit, dat heb ik vandaag vooral ervaren.Het begon al bij het opstaan. Dat duurde wat langer dan verwacht. Tegen de middag had ik net mijn ontbijt op. En toen moest de dag nog beginnen. Rond een uur of vier stond ik onder de douche. Om een reden die ik me nog moet herinneren. En toen mijn liefste me zei dat het om vijf uur, zoals gewoonlijk, tijd was voor ons wandelingetje, slaakte ik een zucht van verlichting. Eindelijk was ik mezelf en de wereld weer op het spoor. Sinds dat moment verliep alles weer zoals gepland. Ik had weer ruimte in mijn hoofd voor de details, die ik links en rechts van de weg opmerkte, de leuke tintelingen in de stem van mijn liefste, en die koele wind van eindeloze mogelijkheden. Toen ik thuiskwam kuste ik zowaar mijn planning. Mijn liefste keek me bezorgd aan, en schudde haar hoofd. Toen was de dag rond, en breiden we er nog een mooi eind aan, in schoonheid, in elkaars armen.