Af en toe, vaak terloops, krijg ik berichtjes, zowel van autistische mensen als vanuit hun omgeving, of ik niet enkele creatieve ideeën wil delen over wat een autistische volwassene zoal kan doen op een zaterdagavond. Hoewel ik betwijfel of ik wel de juiste persoon ben om ideeën te delen rond een beladen cultureel fenomeen als zaterdagavond, wil ik graag een poging doen.

In elk geval ben ik al heel wat jaren gefascineerd geweest door de psychologische, culturele, sociologische, sociale, filosofische en psychologische betekenis van ‘zaterdagavond’. Dat begon toen ik van nabij meemaakte hoe mijn leeftijdsgenoten volop hun puberteit doormaakten, en zag hoe ze de schoolweek doorkwamen met een verlangen naar wat er op zaterdagavond ging gebeuren. Het moment waarop veel stellen samen iets leuks doen, of dachten iets te doen om er daarna over op school te kunnen opscheppen.

Tegenover mijn leeftijdsgenoten, die ik zou kunnen vergelijken met ‘Saturdaynight’ van Whigfield, was ik meer ‘At Seventeen’ van Janis Ian. Ik hoefde mij dus geen zorgen te maken dat ik overprikkeld zou raken door drukte of onverwachte situaties. Uitgaan op zaterdagavond, is er dus, helaas, nog niet van gekomen. Dat is een oud zeer, dat geef ik graag toe, maar veel valt er helaas niet aan te doen.

Het is al lastig genoeg om te bedenken wat ik op een zaterdagavond kan doen, behalve vroeg naar bed gaan om me erop te verheugen op zondagochtend geen reële of spreekwoordelijke kater te hebben. Als het om tips gaat om uit te gaan, kan ik dus helaas niet helpen. Gelukkig zijn er genoeg alternatieven voor wie liever een rustige avond thuis doorbrengt, een film kijkt of een spel speelt, creatief bezig is, of, wie er niet tegenop ziet, als volwassene zelf een rustige bar of café opzoekt.

Tegenwoordig hoef ik, anders dan vroeger, gelukkig niet meer te vervelen op een zaterdagavond. Dat heeft natuurlijk ook veel te maken met mijn liefste, Roos, die evenmin veel ervaring heeft met zaterdagavond disco, slow of wild dansen, uitgaan en al wat er bij zou horen. Op zaterdagavond breng ik vooreerst tijd met haar door, maar het gebeurt ook dat we iets doen met onze hobby’s. Zoals lezen van een boek, maken van een kunstwerk, luisteren naar muziek, …

Het gebeurt dat we er over denken om naar een rustig evenement gaan. Vaak betekent dat dan dat ik een kaartje koop voor een stand-up-comedian, een lezing over een onderwerp waar ik me voor fascineer in een zaal niet ver van huis, iemand die komt spreken over een reis of een museum in de buurt dat een avondactiviteit houdt. Mijn liefste durft wel eens mee te gaan als ‘companion’, als ik erop sta. Het liefst blijft ze toch, met een spinnende kat op schoot, breien of haken, een puzzel van teveel stukjes om op te noemen in elkaar steken, of een Ikea meubel in elkaar steken, gewoon voor het plezier. Al dan niet met muziek of een televisieprogramma dat ze al honderd keer zag op de achtergrond. Allemaal dingen die voor mij zelfs op een gewone dag een onmogelijke opdracht zouden zijn.

Het kan ook gebeuren dat we, zoals tijdens de week, op zaterdagavond een avondwandeling maken. Wandelen is voor ons ideaal om te ontspannen en onze geest te verfrissen, zeker als het wintert. We wandelen in de buurt, door een park, of langs de zee, en combineren dat soms met wat fotografie of het schetsen en maken van notities over de omgeving.

Vroeger meer dan nu, gebeurt het dat ik op zaterdagavond vrijwilligerswerk doe. Ik heb een tiental jaar op zaterdagavond om beurten met andere vrijwilligers een buurtcafé opengehouden voor mensen met verstandelijke of sociale beperkingen. Daarnaast heb ik enkele jaren als vrijwilliger van een dienst ‘aangepast vervoer’, ouderen van zorgcentra vervoerd naar bepaalde optredens van charmezangers, dans – of eetfeesten, of andere sociale activiteiten. Daar zouden ze niet geraakt zijn als er geen busje hen opwachtte, met mij aan het stuur.

Tot slot gebeurt het dat ik op zaterdagavond doe aan meditatie, of manieren om me te ontspannen en stress te verminderen met de hulp van online video’s die me helpen om rustiger te worden. Wat nog het belangrijkste is, vind ik, dat is proberen zelf te vinden, of met de autistische persoon in je omgeving, wat die persoon graag wil, in welke mate dat praktisch haalbaar is, en helpen experimenteren om te ontdekken wat het beste werkt voor degene die het wil.

.