IIk ben Annelien, 25 jaar oud, en ik heb onlangs te horen gekregen dat ik autisme heb. Voor deze blog wil ik, op vraag van Sam, mijn ervaringen delen met een inleefsessie van de Vlaamse Vereniging Autisme, waar ik onlangs aan deelnam.

Respect voor het Verrassingseffect

Ik begrijp heel goed dat Marc Peeters, een indrukwekkende man met autisme, deze bijzondere methode heeft ontwikkeld om inzicht te geven in autistisch denken en waarnemen. Hij hecht veel waarde aan het verrassingseffect, en dat wil ik respecteren door niet te veel details te verklappen. Mijn ervaring was echter niet met Marc, maar met zijn collega Inge en haar assistent Sam. Zij hebben mij een onvergetelijke ervaring bezorgd, vol inspiratie die ik verder kan bespreken met mijn autismecoach en psychiater.

Aankomst en Eerste Indrukken

Bij aankomst was ik ontzettend zenuwachtig. De onzekerheid over wat me te wachten stond, bezorgde me buikpijn, hoofdpijn en duizeligheid. Even overwoog ik zelfs om naar huis te gaan en mijn vriend Tim voor te liegen dat het was afgelast, maar ik kan absoluut niet goed liegen, dus dat zou hij nooit geloven.

Ik werd naar een zaaltje gebracht waar ik niets kon zien of horen van wat er zou gebeuren. De spanning liep hoog op. Ik deed mijn oordoppen in en zette mijn zonnebril op vanwege de felle verlichting. Inge kwam me halen en hoewel ik haar nog niet kende, wilde ik haar meteen duizend vragen stellen. Door mijn zenuwen lukte dat niet.

We werden naar een ontvangstruimte geleid waar Sam klaarstond voor de inschrijving. Sommige mensen gingen meteen zitten zonder zich in te schrijven, wat tot een ongemakkelijke sfeer leidde. Ik voelde me meteen thuis toen Inge me een stoel aanbood en me welkom heette, ondanks dat ik nog steeds niet wist wat er van me verwacht werd.

Ervaringen delen over het onthaal

De sfeer tijdens het onthaal herinnerde me aan mijn studietijd, waar ik ook moeite had me te concentreren door alle prikkels om me heen. Gelukkig mocht ik snel een stoel kiezen bij een halfopen raam, wat een beetje verlichting bracht.

Inge en Sam stelden zich voor en gaven uitleg over autisme en de verschillende onderdelen van de inleefsessie. Hoewel ik veel herkende in hun verhalen, durfde ik mijn mond niet open te doen. Tijdens de pauze zocht ik rust op het toilet terwijl anderen zich tegoed deden aan snacks en drankjes.

Het Spel en Spanningen

Na de pauze kondigde Inge een spel aan en vroeg om vrijwilligers. Ik werd uit mijn gedachten gehaald toen ze vroeg of ik mee wilde doen. Hoewel ik nog steeds niet alles begreep, volgde ik Sam naar een stillere ruimte waar we uitleg kregen over het spel. Terug in de zaal merkte ik al snel dat het spel complexer was dan gedacht, en ik had moeite om mijn gedachten erbij te houden.

Het spel veroorzaakte heel wat spanningen en bij sommige slechte verliezers ook wat agressie, maar Inge greep tijdig in voordat het uit de hand liep. Vervolgens gaven Inge en Sam verdere uitleg en deelden hun ervaringen, wat voor mij heel herkenbaar was. Ik bewonderde hun moed om openlijk te spreken over kwetsbaarheden en oplossingen.

Hoop en complimentjes

Tijdens de laatste activiteit, die ging over communicatie, begreep ik plotseling wat er van ons gevraagd werd en tekende een figuur. Dit leverde verbaasde reacties op van mijn tafelgenoten, die me een genie noemden. Maar ik legde uit dat ik gewoon een autistische vrouw ben. Zowel Inge als Sam gaven me complimenten, wat me een gevoel van erkenning gaf. Zo lief van hen, ik voelde me meteen erkend. Dat heb ik nog niet vaak ervaren.

Na de oefeningen hadden we de kans om onze ervaringen te delen. Het was verhelderend om te horen hoe anderen de oefeningen hadden ervaren en om mijn eigen reacties te reflecteren. Deze uitwisseling zorgde ervoor dat ik me minder alleen voelde en gaf me hoop dat er meer begrip en ondersteuning kan komen voor mensen zoals ik.

Tot slot

De inleefssie waar ik aan deelnam, bood mij een krachtig inzicht in mijn dagelijkse realiteit als autistische vrouw. Ik raad het absoluut aan iedereen aan die op een praktische manier een indruk wil krijgen van autistisch denken en waarnemen. Het maakte in elk geval duidelijk welke uitdagingen ik tegenkom, van zintuiglijke overprikkeling en onduidelijke sociale regels tot communicatieproblemen en faalangst. Door mijn ervaring hier te delen, hoop ik dat anderen meer begrip en geduld kunnen opbrengen voor autistische mensen, zodat we samen kunnen werken aan een inclusievere en ondersteunende samenleving.