Verhoren van mensen met autisme
Mensen met autisme doen wel eens iets wat niet kan of mag, maar daar zit geen misdadig brein achter. Het extreem volgen van een stereotiepe interesse, het blind zijn voor de effecten van het eigen gedrag op anderen, een te strikte interpretatie van bepaalde regels, en een gebrek aan sociaal inzichten zijn doorgaans de redenen voor hun misdrijven. (…)
Volwassenen met autisme lopen een grotere kans om sociaal verkeerd begrepen te worden, kunnen vaak hun impulsen slecht beheren, ontberen sociaal begrip, zijn geneigd om hun bijzondere interesses obsessief te volgen, hebben een pover begrip van de consequenties van hun gedrag, houden zich rigide aan regels en zijn door hun onvermogen om sociale verhoudingen te doorzien, kwetsbaar voor mensen die hen proberen in te zetten als handlanger bij criminele activiteiten. (…)
Om zoveel mogelijke communicatiestoornissen te vermijden moet de verhoorder niet alleen zijn ‘spreken’ aanpassen, maar ook luisteren en observeren. Een verhoorder moet kunnen wachten om te zien of de persoon met autisme de informatie daadwerkelijk heeft verwerkt, of dat hij nog aan het puzzelen is. ‘Puzzeltijd’ leren zien is van essentieel belang voor een goede afstemming met mensen met een autismespectrumstoornis. Doorpraten als hij nog aan het puzzelen is, heeft immers geen zin. Wat de verhoorder zegt dringt dan totaal niet tot hem door. (…)
Omdat een persoon met ASS soms niet doorheeft dat een boodschap of instructie tot hem gericht is, moet deze gericht en niet in algemeenheid meegedeeld worden. Dit heeft niets met onverschilligheid of afwezigheid te maken. Ze zijn er zich alleen onvoldoende van bewust dat mensen een reactie van hen verwachten of ze camoufleren en compenseren met een antwoord dat meestal geapprecieerd wordt door de ander, bijvoorbeeld ‘ja’. (…)
Wanneer er veel stress, angst en onduidelijkheid is, proberen personen met ASS vaak de leiding tijdens een gesprek over te nemen of ze gaan heel veel praten. Dit kan een verhoorder dikwijls voorkomen door afspraken te maken bijvoorbeeld over de duur, het verloop en de inhoud van het verhoor. Negatief gedrag kan heel snel omslaan in meewerkend gedrag indien angsten worden verminderd door duidelijkheid te scheppen en een veilige omgeving te genereren. (…)
M. Bockstaele en B. Declercq in : Verhoren van minderjarigen en kwetsbare volwassenen (Maklu, 2014) (ISBN 9789046607282) (reeks Politie Praktijk Boeken)
Tistje 
Bedankt voor je reactie. Misschien moet ik dan eens bij VVA en/of Autisme Centraal luisteren of ze me verder kunnen helpen.
LikeGeliked door 1 persoon
Dag Anoniem, ik kan me best voorstellen dat de (lokale?) politie, het ene korps al meer dan het andere, niet zo open staat voor (mensen met) autisme of een andere vorm van anders-zijn. Of minstens, die ervaring heb ik toch telkens ik met politie in aanraking kom (louter administratief dan nog). Gelukkig komt dat niet veel voor.
Ik ken zelf ook geen artikelen over mensen met autisme die actief zijn of zijn geweest binnen een of andere politionele organisatie. Sommige organisaties (VVA, Autisme Centraal) hebben volgens mij wel eens vormingen gegeven voor bepaalde politiekorpsen (in functie van autismevriendelijkheid) maar dat is volgens mij beperkt. De quote waarop je reageert komt uit het enige boek dat ik daarover ken, want ik was er ook benieuwd naar.
LikeLike
Dag Sam, ik weet niet hoe ik je kan bereiken behalve door te reageren op een bericht. Ik vind nergens een contactlink of contact formulier terug op je blog…
Ik heb een vraag die gelinkt is aan deze post. Zelf ben ik werkzaam als inspecteur bij de federale politie. Op dit moment werk ik op een administratieve dienst, maar het is mijn droom om in het labo terecht te komen (sporenonderzoek en zo). De basisopleiding is een hele harde dobber geweest en toen is de spreekwoordelijke klik gekomen dat mijn ”anders” zijn een oorzaak moest hebben. Ondertussen ben ik 1 jaar afgestudeerd en heb ik de diagnose ASS zo goed als officieel gekregen. Op 23/11 mag ik het testresultaat gaan halen, maar ze hebben in het centrum al gezegd om sowieso met een autisme gerichte therapie verder te gaan.
Er wordt mij afgeraden om met die diagnose naar buiten te komen op het werk, want “de politie” is op dat vlak niet echt open-minded. Dit vind ik op zich al vreemd aangezien het er tijdens de opleiding ingehamerd wordt dat respect voor een ander z’n eigenheid belangrijk is en dat diversiteit hoog in het vaandel wordt gedragen.
In de praktijk zou dit dus wel eens dik kunnen tegenvallen. Nu lijkt het me onwaarschijnlijk dat ik de enige autist zou zijn bij de politie. Ik vroeg me af of daar al onderzoek naar gedaan is of dat er artikelen over bestaan of zo. Zelf heb ik al eens op Google gezocht, maar niets gevonden.
Weet jij hier toevallig meer over?
Alvast bedankt!
LikeLike