Elke dag begint voor mij hetzelfde, en dat is precies hoe ik het graag heb. Om 6:36 uur gaat mijn wekker af. Het zachte getik van de analoge klok brengt me langzaam uit mijn slaap. Ik open mijn ogen en trek meteen de gordijnen open. Het licht van de opkomende zon, vaak gedempt door de mist die als een sluier over de velden hangt, verwelkomt me. Het is een geruststellend begin van mijn dag, een teken dat alles in orde is.

De routine van het aankleden geeft me een gevoel van stabiliteit en voldoening.

Ik stap uit bed en begin mijn ochtendroutine. Eerst een groot glas fris water en een lauwe douche om mijn stijve spieren wakker te maken. Mijn badkamer is klein, maar alles heeft zijn vaste plek. Na de douche trek ik mijn vertrouwde kleding aan: een geruite broek, een wollen vest en een wit overhemd. De stof voelt prettig aan op mijn huid, en de routine van het aankleden geeft me een gevoel van stabiliteit en voldoening. Ik hoef nergens heen, maar toch kleed ik me elke dag opnieuw voor het geval ik een bezigheid buitenshuis vind die ik aandurf.

De dorpsbewoners groeten me vriendelijk, maar laten me verder met rust, wat ik erg op prijs stel.

Ontbijt is een belangrijk ritueel voor me. Ik smeer twee sneetjes brood met confituur en zet een kop sterke koffie. Mijn favoriete mok, versierd met een postzegelmotief, staat altijd klaar. Terwijl ik eet, kijk ik uit het raam naar de velden. De ochtendmist hangt nog laag, en de wereld lijkt stil en rustig. Dit moment van stilte is essentieel voor mij. Het helpt me om me voor te bereiden op de rest van de dag.

Om 8 uur verlaat ik mijn woning voor mijn dagelijkse wandeling. Ik volg altijd dezelfde route door het dorp, langs de bakker waar ik een vers broodje koop voor de lunch. De kasseien onder mijn voeten, de geur van vers brood en het geluid van de winkelbel zijn vertrouwd en geruststellend. De dorpsbewoners groeten me vriendelijk, maar laten me verder met rust, wat ik erg op prijs stel.

De voorspelbare patronen en harmonieën van de muziek brengen me diepe ontspanning.

Terug thuis zet ik mijn tas neer en maak ik me klaar voor een van mijn grootste passies: mijn postzegelverzameling. Ik ga aan de keukentafel zitten, waar mijn vergrootglas en pincet klaar liggen. Met uiterste precisie bekijk ik de nieuwe aanwinsten die ik eerder die week heb gekocht. Elke postzegel wordt zorgvuldig bestudeerd en genoteerd in mijn logboek. De uren verstrijken ongemerkt terwijl ik me verdiep in de kleine details van deze kleine kunstwerken.

’s Middags eet ik mijn lunch, een vers broodje van de bakker, terwijl ik uit het raam kijk naar de duiven op het dak van de buurman. Deze vogels fascineren me sinds mijn jeugd. Hun zachte gekoer en de sierlijke manier waarop ze vliegen, brengen me een gevoel van rust. Na de lunch zet ik mijn oude radio aan en luister ik naar klassieke muziek. Bach is mijn favoriet. De voorspelbare patronen en harmonieën van de muziek brengen me diepe ontspanning.

In de namiddag maak ik vaak een tweede wandeling. Ik trek mijn jas aan en neem mijn wandelstok mee. Mijn route leidt me langs de dorpskerk, een imposant gebouw met verweerde stenen en een rijke geschiedenis. Ik sta even stil om de architectuur te bewonderen. De geur van vochtig mos brengt herinneringen aan mijn jeugd naar boven, toen ik vaak in de buurt van de kerk speelde. Ik denk even aan mijn ouders die er beiden niet meer zijn, tien jaar geleden beiden verongelukt op reis naar Agadir. Had ik het maar aangedurfd om mee te gaan, denk ik soms.

Ik wandel verder naar de dorpsbibliotheek, een kleine maar gezellige ruimte waar ik elke week kom. Mevrouw Janssens, de bibliothecaresse, begroet me altijd met een glimlach en heeft een nieuw boek over filatelie voor me klaargelegd. Ik waardeer haar attentie enorm, ook al uit ik dat niet altijd. In de bibliotheek voel ik me thuis; de stilte en de geur van oude boeken bieden me een veilige haven waar ik me kan verliezen in andere werelden.

Elke zaterdagochtend is er een extra hoogtepunt in mijn week: het bezoek aan de lokale markt. Hier koop ik verse groenten van mijn vaste verkopers. De marktkoopman van het groentekraampje kent mijn voorkeur voor perfect gevormde groenten en legt altijd de mooiste exemplaren voor me opzij. Deze kleine gebaren van herkenning en zorg dragen bij aan mijn gevoel van gemeenschap, ook al blijft mijn contact met de buitenwereld beperkt.

Terug thuis van de markt zet ik een pot thee en nestel me in mijn comfortabele leunstoel om in mijn nieuwe boek te bladeren. De rust wordt alleen onderbroken door het zachte tikken van de oude staande klok in de hoek van de kamer. De tijd verstrijkt langzaam, maar voor mij is dit een bron van comfort. Elke bladzijde van het boek, elke slok thee, draagt bij aan mijn gevoel van welzijn.

De avond valt en ik bereid mijn avondmaal: een eenvoudige maaltijd van aardappelen, groenten en een stukje kip. Ik kook zelf nooit, maar laat wat ik niet kan over aan anderen die het beter kunnen en mij dat brengen. Ik eet aan mijn kleine keukentafel, terwijl ik naar buiten kijk en de ondergaande zon de heuvels in warme tinten ziet kleuren. Na het eten doe ik methodisch de afwas. De regelmaat van deze routine geeft me een gevoel van controle en stabiliteit. Ik spaar voor een afwasmachine.

Met een gevoel van tevredenheid over de voorspelbaarheid en orde van mijn dag, kruip ik onder de dekens. Zo eindigt een dag in mijn leven, een leven dat schoonheid vindt in de eenvoud en rust van een gestructureerde wereld.

Na het avondeten keer ik terug naar mijn postzegelverzameling. Ik pak mijn vergrootglas weer op en bekijk enkele van mijn favoriete postzegels. De details, de kleuren, en de geschiedenis achter elke postzegel fascineren me. Het is mijn manier om de wereld om me heen te begrijpen en te waarderen, op mijn eigen, stille manier.

Om 22:03 uur precies maak ik me klaar voor bed. Ik kijk nog een laatste keer uit het raam, waar de maan nu zachtjes schijnt over het slaperige dorp. De silhouetten van de heuvels tegen de nachtelijke hemel brengen me een gevoel van vrede. Met een gevoel van tevredenheid over de voorspelbaarheid en orde van mijn dag, kruip ik onder de dekens. Zo eindigt een dag in mijn leven, een leven dat schoonheid vindt in de eenvoud en rust van een gestructureerde wereld.

Toen voelde ik om een of andere vreemde reden een plotstelinge gekke drang om iets nieuws te proberen.

Maar ondanks de regelmaat van mijn dagen, heb ik ook momenten van introspectie en reflectie. Ik denk vaak na over de wereld buiten mijn kleine dorp, over de plaatsen die ik heb gezien in de boeken die ik lees en de postzegels die ik verzamel. Deze gedachten brengen me vreugde en een gevoel van avontuur, zelfs als ik fysiek nooit ver van huis ga.

Op een zondagochtend, terwijl ik bezig was met mijn postzegelverzameling, voelde ik om een of andere vreemde reden een plotselinge gekke drang om iets nieuws te proberen. Misschien kwam het door iets dat ik gegeten had, of die nieuwe medicatie die mijn psychiater mij had voorgeschreven. In elk geval besloot ik besloot een wandeling te maken naar een deel van het dorp dat ik nog niet eerder had verkend. Met een lichte spanning, maar ook opwinding, vertrok ik van huis. Mijn ouders zouden trots geweest zijn op mij, bedenk ik.

De nieuwe route bracht me langs een oude molen, een plek die ik alleen kende van verhalen. De molen stond verlaten en leek een stille getuige van vervlogen tijden. Ik bleef staan en bewonderde de structuur. De verweerde stenen en het oude hout vertelden verhalen van hard werken en eenvoudige levens. Ik voelde een vreemde verbinding met deze plek, alsof ik een nieuw stukje van mezelf had ontdekt. Binnenin de molen zaten jongeren drugs te gebruiken, ik rook het vanop een afstand. Ze zagen me en maakten al aanstalten om achter me te komen. Gelukkig kon ik me snel uit de voeten maken.

Na mijn ontdekkingstocht keerde ik terug naar huis, met een gevoel van voldoening en avontuur dat ik in jaren niet had gevoeld. Deze kleine verandering in mijn routine gaf me nieuwe energie en inspiratie. Ik besefte dat hoewel routine en structuur essentieel voor me waren, er ook ruimte was voor kleine avonturen en ontdekkingen.

De volgende dagen voelde ik me anders, levendiger en nieuwsgieriger. Ik begon kleine veranderingen in mijn dagelijkse rituelen te introduceren. Soms nam ik een andere route tijdens mijn ochtendwandeling, of ik probeerde een nieuw recept uit voor mijn avondmaaltijd. Deze kleine variaties brachten een frisse wind in mijn gestructureerde leven en gaven me een nieuw perspectief op de wereld om me heen.

Ik ontdekte ook dat deze veranderingen me hielpen om nieuwe sociale interacties aan te gaan. Tijdens mijn bezoeken aan de bibliotheek begon ik vaker te praten met mevrouw Janssens, en ik ontdekte dat we een gedeelde interesse hadden in geschiedenis. Deze gesprekken gaven me een gevoel van verbondenheid dat ik eerder had gemist.

Op een dag besloot ik zelfs om me aan te melden voor een filatelieclub in een naburig dorp. Het kostte me veel moed om deze stap te zetten, maar ik voelde dat het tijd was om mijn passie voor postzegels met anderen te delen. De eerste bijeenkomst was spannend, maar ik werd warm ontvangen door de andere leden die een stuk ouder waren dan ik. Ze waren meteen onder de indruk over mijn verzorgde verzameling. We deelden verhalen, ruilden postzegels en genoten van elkaars gezelschap. Voor het eerst voelde ik me deel van een gemeenschap die mijn interesses en passies deelde.

Deze nieuwe ervaringen gaven mijn leven een nieuwe dimensie. Ik vond een balans tussen mijn behoefte aan routine en de opwinding van nieuwe ontdekkingen. Mijn dagen bleven voorspelbaar en gestructureerd, maar nu met de toevoeging van kleine avonturen en sociale interacties.

Elke avond, voor ik naar bed ging, reflecteerde ik op de gebeurtenissen van de dag. Ik schreef mijn gedachten en ervaringen op in een dagboek, een nieuwe gewoonte die me hielp om mijn gevoelens te ordenen en te begrijpen. Het was een manier om de dag af te sluiten en mezelf voor te bereiden op de volgende.

Verandering, hoe klein ook, brengt voor mij een zekere mate van angst met zich mee.

Op een rustige avond, terwijl ik naar de maan keek die over het dorp scheen, voelde ik een diep gevoel van tevredenheid. Mijn leven was nog steeds eenvoudig en gestructureerd, maar nu gevuld met nieuwe ervaringen en vriendschappen. Ik vond schoonheid in de kleine dingen, in de dagelijkse rituelen en in de onverwachte avonturen die het leven soms bood.

De afgelopen maanden waren niet zonder uitdagingen. Verandering, hoe klein ook, bracht een zekere mate van angst met zich mee. Elke nieuwe ervaring betekende het loslaten van een deel van mijn vertrouwde routine, en dat was niet altijd gemakkelijk. Maar deze uitdagingen hebben me ook sterker gemaakt. Ze hebben me geleerd dat ik in staat ben om te groeien en me aan te passen, zelfs als dat in kleine stapjes gebeurt.

Zo eindigt elke dag in mijn leven. Ik heb geleerd om schoonheid te vinden in zowel routine als verandering. Mijn rustige, gestructureerde wereld is nu verrijkt met de vreugde van ontdekkingen en de warmte van menselijke verbindingen. En terwijl de seizoenen veranderen en de jaren voorbijgaan, blijf ik trouw aan mezelf, met een hart vol dankbaarheid voor de eenvoudige, maar diepe vreugden van het leven. Zo wil ik oud worden, bedacht ik toen,.