‘Ik neem nooit vakantie’, beweert het gezicht van de reclamecampagne van een industriële keukenfabrikant met een vet dialect in de krant. ‘Omdat ik aan uw keuken werk’, voegt hij eraan toe.

Ik weet dat reclame het niet nauw neemt met hoe het er echt aan toe gaat, maar dit is echt ongeloofwaardig. Dat de oudere, kortademige, zwaarlijvige man met moeilijke gang nooit vakantie neemt, dat wil ik nog geloven. Maar dat hij dat doet om aan uw keuken te werken, dat lijkt me sterk. Net zoals hij liever niet thuisblijft om uit te zieken, in het geval hij ziek zou zijn, of tijdens de feestdagen de tijd neemt om te bezinnen. Nee, hij komt op mij over als iemand die liever steeds hetzelfde blijft doen. Of hij nu ziek is, verlof neemt of feest viert, hij blijft aanwezig op zijn werk en bouwt aan uw keuken.

Af en toe vraagt er mij wel eens iemand, terloops, zoals de huishoudhulp of iemand aan een of andere kassa, uit vriendelijke beleefdheid, of ik dit jaar verloof neem, of ik met vakantie ga, of ik op reis ga. Dat vind ik een lastig moment. Het is immers moeilijk om met vakantie te gaan of te zijn en verlof te nemen als je, zoals ik, niet echt afwezig kan zijn van je werk, omdat je werk niet als een activiteit wordt beschouwd.

Op reis gaan zit er dit jaar ook niet meteen in. Niet alleen omdat de crisis ons huishoudbudget onder druk zet, en onze kosten met gemiddeld 8% zijn gestegen tegenover vorig jaar. Als ik iets anders zouden laten vallen, zoals geen boeken of in een goedkopere supermarkt inkopen doen, zou ik wellicht naar Thailand, Rome, Porto, Rotterdam of Kameroen kunnen gaan.

Alleen, weliswaar, benadrukt mijn liefste, want zij blijft toch liever dichterbij en als het even kan gewoon thuis. Op die dagen brengen wij meestal onze rommel naar het milieupark. Of dan is mijn liefste ziek, want bij haar leidt niet werken wel eens tot ziekte. Misschien vreest onze keukenman ook wel voor ziekte als hij een of meerdere dagen niet aan uw keuken zou werken, wie weet.

Zelf ben ik al wat op reis geweest. Als kind, als tiener, als jongvolwassene en als volwassene, in groep en met mijn liefste. Ik ben nog nooit alleen op reis geweest, tenzij je met ‘alleen reizen’ ook een reisverhaal lezen bedoelt. Misschien komt dat er nog van, wie weet.

Mijn mooiste vakantieherinneringen gaan over momenten dat ik helemaal ‘weg’ was. Dat ‘weg’ hoeft trouwens niet synoniem te zijn met ‘ver weg’. Het betekent wel ver genoeg om geen land – of taalgenoten op reis tegen te komen. Zeker niet als die vergaan van heimwee naar huis, of hun eigen land en cultuur ophemelen alsof het een voorbeeldbeschaving was.

Eenmaal op reis wil ik ook liever niets weten van het nieuws en ook niet herinnerd worden aan waar ik vandaan kom. Ik koop dus geen kranten, neem geen voedsel mee van thuis en zet alle notificaties over berichtgeving stop. Het enige waar ik internet op reis voor gebruik is om foto’s die ik heb genomen op te bergen op mijn ‘cloud’, om ze toch maar niet te verliezen. Of om, als het echt niet mogelijk is om me op een andere manier te oriënteren, de gps-locatie te gebruiken.

Nochtans ben ik niet meteen een ontdekkingsreiziger of iemand die je ergens zal vinden waar er geen elektriciteit, airconditioning, goede bedden, verzorgd sanitair, voldoende stilte, goede voeding en beleefde, vriendelijke mensen zijn. Op mijn ideale reisbestemming mag er wat regen vallen, er mag veel groen zijn en er mag zelfs modder liggen. Het liefst kom ik er niet te veel insecten of gevaarlijke dieren tegen, en is het plaatselijke eten niet te pittig gekruid. Als ik op ontdekkingsreis ga, dan liever dichtbij huis, of de details die ik elke dag opnieuw ontdek.