‘Autisme is een handicap in onze samenleving’ …
Autisme grijpt fundamenteel in op het leven van een persoon, hoe subtiel de stoornis ook aanwezig is. Daarom wordt autisme omschreven als een handicap. Maar let op, een handicap is altijd een sociaal gegeven: het heeft te maken met wat de maatschappij verwacht van het functioneren van een mens in de samenleving. Mensen met autisme denken anders, daarom begrijpen zij de wereld om zich heen anders, en daardoor reageren zij anders. Dit maakt autisme tot een handicap in onze samenleving. De samenleving waardeert vaardigheden zoals flexibiliteit, invoelingsvermogen en sociale kennis, terwijl die bij iemand met autisme juist vaak minder ontwikkeld zijn. Voor mensen met autisme zit onze maatschappij daarom vol hindernissen. Door autisme te benoemen als handicap, wordt de samenleving erop gewezen dat mensen met autisme recht hebben op extra ondersteuning en aanpassingen, zodat zij ook redelijke kansen krijgen.
Janneke van Bockel in IJskastmoeder: een kind met autisme in huis (Lannoo, 2016)
Tistje 
Wat u zegt klopt: mensen die geen autisme hebben moeten inzicht krijgen of hebben in hun eigen ‘ dingetjes’ . Is beslist waar. Het is niet eenvoudig om mee om te gaan. Vaak lijkt het alsof je elkaars taal niet kunt verstaan. Wederzijds begrip zou mooi zijn maar misschien moet dát dan meer van de NT-er komen. Ik weet ook niet zo goed wat wijsheid is in dit geval. Maar elkaar met respect tegemoet treden is wel van belang. Hartelijke groet.
LikeLike
@Nel Ik zou het toch eerder een handicap noemen omdat ‘de autist’ moet accepteren dat mensen zonder autisme alsmaar bezig zijn met ‘hun dingetjes’ die volgens de meesten van ons helemaal onzinnig zijn, en onnodig energieverslindend. Wederzijdse acceptatie (en wederzijdse begrenzing) van eigenaardigheden zou volgens mij een goede stap zijn naar een autismevriendelijke omgeving. Helaas moeten mensen zonder autisme dan wel eerst inzicht krijgen in hun eigen dingetjes (en dat zal nog niet gauw gebeuren, vrees ik).
LikeGeliked door 1 persoon
Doordat ik pas op 57 jarige leeftijd gediagnosticeerd ben, kijk ik ik toch anders tegenaan. Want Piet was een buitenbeentje, zo heette dat en zo voelde ik mij. Dus las ik veel boeken. Want dan kon ik gewoon mijzelf zijn. Dus handicap, ja. Pas laten (na mijn diagnose) heb ik geleerd dan ik geen problemen, maar uitdagingen heb en dan gaat alles veel makkelijker. Het zou voor iedereen beter zijn om zo tegen de zaken aan te kijken.
LikeLike
Het is ook een handicap in deze maatschappij zowel privé als in de werkkring. Het is niet makkelijk voor nóch de mens met autisme als voor degenen die ermee te maken heeft als partner of ouder. Dat wil niet zeggen dat het te veroordelen is maar om nu nét te doen alsof alles oké is als iedereen maar accepteert dat de autist zijn of haar “dingetjes “heeft, dat gaat mij te ver.
LikeLike
Amai… We moeten blijkbaar voldoende nemen met het feit dat aanpassingen en ondersteuning krijgen leiden zal tot (maar) ‘redelijke kansen’….
LikeLike